Η άβυσσος

Απύθμενη η άβυσσος
τις σκέψεις χωρίζει.
Αστραπές
βροχή
ουράνιο τόξο τον Πύργο αγγίζει.
Τα βιβλία των ονείρων ξεφυλλίζει,
σα να ήταν η πρώτη φορά.
Βαθυγάλανη η θάλασσα
σχηματίζει λέξεις,
εικόνες
σχήματα.
Η αυλαία σηκώθηκε,
εμπρός, ηθοποιοί υποκλιθείτε
οι προσωπίδες ας πέσουν
αληθινά αισθήματα να φανούν.
Αινίγματα κρυμμένα
χαραγμένα σε παλιά τοπία
το φως επιζητούν.
Τα βιβλία των αγγέλων
άνοιξε,
ο αγέρας έξω λυσσομανάει
ένα ποτήρι πέφτει
σπάζει
θρυμματισμένα κομμάτια
ματωμένα χέρια σήκωσαν.
Μέδουσες το σώμα σου τσιμπάνε
δεν το καταλαβαίνεις.
Η βροχή πέφτει
πάνω στην κουπαστή
άρπαξε ό,τι απόμεινε
το πίσω μέρος της σκηνής μην κοιτάς,
η πράξη ολοκληρώθηκε.
Σκοτάδι απέραντο,
παντού απλώνεται
αν δώσεις όλα
τίποτα δε θα μείνει.
Χαμογέλασε, λοιπόν, η αρχή έγινε.


Νίκος Μόσχοβος, Το Πέταγμα του Μικρού Ιανού, Θεσσαλονίκη 1995