The Rainbow Bridge

Just this side of heaven is a place called Rainbow Bridge. When an animal dies that has been especially close to someone here, your pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water, and sunshine, and friends are warm and comfortable. All the animals who have been ill and old are restored to health and strength, those who were hurt are made better and strong again, like we remember them before they go to heaven. They are happy and content except for one small thing, they each miss someone very special to them who had to be left behind. They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance, his bright eyes are shineing (sic), his body shakes. Suddenly he begins to run from the herd, rushing over the grass, his legs carrying him faster and faster, and when you and your special friend finally meet, you cuddle in a happy hug never to be apart again. You and your pet are in tears. Your hands again cuddle his head and you look again into his trusting eyes, so long gone from life, but never absent from your heart, and then you cross the Rainbow Bridge together.


Edna Clyne-Rekhy

Κατάσταση πολιορκίας (Halati hissar)

[1-ΤΕΛΟΣ]

1

Εδώ, στων λόφων τις πλαγιές, κατάντικρυ στη δύση

Στο αβυσσαλέο κατάντικρυ κανόνι του χρόνου

κλεισμένοι μες σε κήπους σκιών

φυλακισμένοι εμείς

άνεργοι εμείς

καλλιεργούμε ελπίδες

2

Σε μια πατρίδα που ασθμαίνει καταπάνω στην αυγή,

παρέλυσαν οι σκέψεις μας

για να φυλάμε να φανεί της νίκης η στιγμή:

και μόνο οι πυροβολισμοί αστράφτουν νύχτα

μες στη νύχτα μας

και μόνο οι βάρδιες των εχθρών

φωτίζουνε τον δρόμο μας

μες στο πυκνό σκοτάδι των κελαριών.

3

Εδώ, μετά τους στίχους του Ιώβ,

δεν προσδοκούμε τίποτα.

4

Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει

ώσπου να τους διδάξουμε να γράφουν

όμορφη ποίηση: την ποίησή μας.

5

Μολύβι όλη-μέρα ο ουρανός

πύρινο τη νύχτα πορτοκάλι.

Μα η καρδιά μας σταθερή

σαν λουλούδι σκαλισμένο σε ασπίδα.

6

Εδώ δεν έχει «Εγώ». Εδώ ο Αδάμ θυμάται τον πυλό του.

7

Λέει, στην άκρη του γκρεμού που ξεψυχάει:

«Δεν έχω πια άλλη χούφτα γη να χάσω», λέει.

«Είμαι ελεύθερος: δυο ανάσες δρόμο

απ’ την υπέρτατη ελευθερία.

Κρατώ στα χέρια μου το μέλλον μου.

Να, τώρα δα, αρχίζω πάλι απ’ την αρχή,

γεννιέμαι ελεύθερος, δίχως γονείς

και διαλέγω απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού

τα γράμματα του ονόματός μου.

8

Όταν σε πολιορκούν,

η ζωή είναι η στιγμή

ανάμεσα στην ανάμνηση

της πρώτης στιγμής

και τη λήθη

της τελευταίας.

Πλημμύρες

Για σένα μόνο είναι, φτωχέ, η πλημμύρα, για τη γυναίκα σου και το σπαρτό σου
για το σκύλο σου και το εργαλείο σου, για να μάθεις
να είσαι ζητιάνος.
Τα νερό δεν ανεβαίνει στα σπίτια των αφεντάδων
που τα χιονισμένα κολλάρα τους πετούν απ’ τα πλυντήρια.
Φάε αυτό τον ακαταμάχητο βόρβορο και αυτά τα ερείπια που κολυμπούν
με τους νεκρούς σου που τραβάνε γλυκά προς τη θάλασσα,
ανάμεσα στα φτωχικά τραπέζια και στα χαμένα δέντρα που πάνε από τάφο σε τάφο δείχνοντας τις ρίζες τους.

Pablo Neruda

Κότες (ένα αναρχικό παραμύθι)

Όσο δεν είχα στην κατοχή μου κάτι περισσότερο από το κρεβάτι και τα βιβλία μου, ήμουν ευτυχισμένος. Τώρα κατέχω εννιά κότες κι έναν κόκορα, και η ψυχή μου είναι διαταραγμένη.

Η ιδιοκτησία με έχει κάνει σκληρό. Εφόσον αγόραζα μια κότα την έδενα δυο μέρες σε ένα δέντρο, για να της επιβάλλω το σπίτι μου, καταστρέφοντας στην εύθραυστη μνήμη της την αγάπη για την παλιά της κατοικία. Επιδιόρθωσα το φράκτη της αυλής μου, με σκοπό να αποφύγω τη φυγή των πουλιών μου, και την εισβολή αλεπούδων με τέσσερα ή με δύο πόδια. Απομονώθηκα, ενδυνάμωσα το σύνορο, σχεδίασα μια διαβολική γραμμή ανάμεσα στο γείτονά μου κι εμένα. Χώρισα την ανθρωπότητα σε δύο κατηγορίες` εγώ, αφεντικό των κοτών μου, και οι υπόλοιποι που μπορούσαν να μου της πάρουν. Όρισα το έγκλημα. Ο κόσμος είναι για μένα γεμάτος από πιθανούς κλέφτες, και για πρώτη φορά έριξα μια εχθρική ματιά από την άλλη πλευρά του φράκτη.

Ο κόκοράς μου ήταν υπερβολικά νεαρός. Ο κόκορας του γείτονα πηδούσε το φράκτη και άρχιζε να κορτάρει τις κότες μου και να πικραίνει την ύπαρξη του κόκορά μου. Έδιωξα με πετρίδια τον εισβολέα, αλλά πηδούσαν στο φράκτη και ξάπλωναν στο σπίτι του γείτονα. Απαίτησα τα αυγά και ο γείτονας με μίσησε. Από τότε έβλεπα το πρόσωπό του πάνω από το φράκτη, την ανακριτική και εχθρική ματιά του, ίδια με τη δική μου. Τα κοτόπουλά του περνούσαν το φράκτη και καταβρόχθιζαν το βρεγμένο καλαμπόκι που διέθετα στα δικά μου. Τα ξένα κοτόπουλα μου φαίνονταν εγκληματίες. Τα κυνηγούσα και τυφλωμένος από τη μανία σκότωσα ένα. Ο γείτονας απέδωσε μεγάλη σημασία στην επίθεση. Δεν ήθελε να δεχτεί οικονομική αποζημίωση. Απέσυρε σοβαρά το πτώμα του κοτόπουλού του και αντί να το φάει, το έδειξε στους φίλους του, γεγονός με το οποίο άρχισε να κυκλοφορεί στο χωριό ο μύθος της ιμπεριαλιστικής μου βαρβαρότητας. Έπρεπε να ενισχύσω το φράκτη, να ενισχύσω την εγρήγορση, να αυξήσω, με μια λέξη, τον προϋπολογισμό μου για πόλεμο. Ο γείτονας διαθέτει ένα σκύλο αποφασισμένο για όλα` εγώ σκέφτομαι να αποκτήσω ένα περίστροφο.

Πού βρίσκεται η παλιά μου γαλήνη; Είμαι δηλητηριασμένος από την καχυποψία και από το μίσος. Το πνεύμα του κακού με έχει κυριεύσει. Πριν ήμουν ένας άνθρωπος. Τώρα είμαι ένας ιδιοκτήτης...

Rafael Barret, El Nacional, 5/7/1910
μτφρ. Χρη­στά­κου Βα­σι­λι­κή

Κατατρέχουν τη γραφικότητα

Ήρθαν κύριοι με τσάντες και μεζούρες,
μέτρησαν το οικόπεδο, άνοιξαν χαρτιά,
οι εργάτες έδιωξαν τα περιστέρια,
ξήλωσαν το χαγιάτι, έριξαν το σπίτι,
σβήσαν ασβέστη μες στον κήπο,
φέραν τσιμέντο, στήσαν σκαλωσιές –
θα χτίσουν κι άλλη πολυκατοικία.

Ρίχνουν τα ωραία σπίτια ένα ένα,
τα σπίτια που μας ανάστησαν από μικρά,
με τα φαρδιά παράθυρα, τις ξύλινες σκάλες,
με τα ψηλά νταβάνια, τις λάμπες στους τοίχους,
τρόπαια λαϊκής αρχιτεκτονικής.

Κατατρέχουν τη γραφικότητα,
τη διώχνουν διαρκώς στην πάνω πόλη,
εκπνέει σαν προδομένη επανάσταση,
σε λίγο δε θα υπάρχει ούτε στις καρτ-ποστάλ,
ούτε στη μνήμη και την ψυχή των παιδιών μας.


Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ανυπεράσπιστος καημός, 1958