Οι άυλοι

Απόγονοι πολιτισμών
Χαραγμένα πρόσωπα
θλιμμένα κοιτάνε.
Ύμνους αλλοτινούς τραγουδούν.
Περήφανοι πάνω στις βουνοκορφές στέκουν
ξεχασμένοι.
Χορεύοντας θρηνούν
τα περασμένα μελλούμενα περιμένουν.
Πολεμούν,
μα ο δείκτης τους ξεπέρασε.
Τη γνώση άγγιξαν.
Έτσι απλά, για πάντα η ορμή τους ξέφυγε.
Φιλικά, χαιρετούν
ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
πόση αγωνία, τάχα, κρύβουν!
ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΙ
Εξαϋλώθηκαν
άγγελοι αληθινοί έγιναν
δίχως φτερά έμειναν
πεσμένοι
αποκαθηλωμένοι εδώ για πάντα
ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΡΕΣ
ΑΔΕΛΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ
ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΝΕΣ
τη σπασμένη καδένα προσπαθούν να ενώσουν,
τα τύμπανα ηχούν,
Μειδιούν,
κάτι απόψε
ήρθε από παλιά.
Εδώ
Εκεί
Αλλού.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ, πρόσχαροι σου λένε.
Χτυπήματα δέχτηκαν
μα εξακολουθούν
πεισμώνουν
μία άκρη τη, βρήκαν.
ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΕΣ βαλμένες
παντού
ευκαιρίες οι ΑΛΛΟΙ εκμεταλλεύτηκαν.
Ο ήλιος δάκρυσε
καθώς έδυσε.
ΡΩΤΗΣΕ:
Πόσα χρόνια χρειάστηκαν;
ΠΟΛΛΑ, απάντησαν.
Τα μπαγκάζια τους πήραν
έφυγαν
εξαφανίστηκαν.
Η φωτιά ακόμα σιγόκαιε.
Ήσαν ΑΫΛΟΙ.


Νίκος Μόσχοβος, Το Πέταγμα του Μικρού Ιανού, Θεσσαλονίκη 1995