ο χρόνος άλλωστε χλευάζει

Τώρα που κείτομαι εδώ – κατ' επιλογή καθηλωμένη
μεταξύ τοίχων και οσμών
οσμών που δε χωρά ο νους του ανθρώπου
τώρα που στην ακινησία προσεύχομαι
το βράδυ τούτο να καεί
-μη σε ξεγελώ :
το βράδυ προσκαλώ στο παραλήρημά μου
μονάχα ως σχήμα συνεχές
ο χρόνος άλλωστε χλευάζει
όσους τον τεμαχίζουν-
ενώπιον σας – εδώ – ρωτώ
η ακινησία μου σε ποιούς άραγε να κοστίσει;
Σε όλους τους εραστές εκείνους
που απόψε ανέραστοι θα μείνουν-
στις νότες που δεν θα ακουστούν-
στη μπάρα που έμαθε να ζει
μονάχα για τους πότες της-
στον αέρα που φυσά
για τα κορίτσια με τις μακριές τις φούστες-
στους ταρίφες που περιμένουν μια τελευταία κούρσα
για να στεφθεί η αναμονή με επιτυχία
(καλώ εδώ και λοιπούς ηδονοβλεψίες της γραμμικής ροής:
αμμισθή αναμονή – ετεροχρονισμένη επιτυχία)-
στη Γυναίκα που βγήκε για τσιγάρα
με σουγιά στο ένα χέρι και βαρβιτουρικά στο άλλο
στη Γυναίκα που βγήκε κι αυτή για τσιγάρα
μήπως και ξεχαστεί και δε γυρίσει πίσω
και στην άλλη τη Γυναίκα που δεν κάπνισε ποτέ
αλλά βγαίνει για τσιγάρα
εν' όψιν παρουσίας.

Η ακινησία μου
κοστίζει όχι μόνο στους απ' έξω
αλλά και σε αυτούς που μέσα στέκονται – σε εκείνους τους ενδομήτριους κόκκους:
της ραστώνης θανάσιμοι εχθροί
όσο και αν με μαγγανείες αισχρές
τα βίτσια της επικαλούνται-
Σύμμαχο τους με καλούν
και προσφωνούν πως γίναμε πολλοί.
Ντροπή.
Τόσα κορμιά καθαρά
να στήνουν ύμνους στη ζωή
μην έχοντας μπροστά τους
ούτε μια κηλίδα αίμα.
Κορμιά ταριχευμένα πάνω στα κρεβάτια τους
Άγιοι του Παρελθόντος
Σωτήρες του Μέλλοντος
σώματα να ερωτοτροπούν με τον εαυτό τους-
ιεροσυλία.
Μα κι εγώ μιλώ πια ως ιερόσυλη
η ακινησία μου ολάκερη προσφέρθηκε
στο βωμό του αρεστού –όπως έπρεπε– όσο έπρεπε.
Τα κορμιά δίχως πληγές
του γούστου μου ποτέ δεν ήταν
και τώρα κοίτα με: σαν απο πορσελάνη μοιάζω.

Τα αρνούμαι όλα.
Τίποτε απο όσα είπα για το βράδυ αυτό
δεν είναι αλήθεια –μαζί μου συμμορφώσου.

Άλλωστε να θέλεις θέλω
«ένα κορμί άθικτο –ένα κορμί καθαρό»

Μα τώρα να, δικό μου λες πως είναι.
Τώρα λοιπόν που το κρατώ
στο νεκροκρέβατο της ηθικής το αφήνω
χάρισμά σας-
μόνο κρατήστε μου παρακαλώ
λίγο
απ'τη γλώσσα
και
τα μάτια.

Ιωάννα Π.

Αδιαφορία

Ανθησε αυτό το μίσος σαν ένας λαμπρός έρωτας
οδυνηρός, και αναστοχάζεται με λαχτάρα.
Ζητά ένα πρόσωπο και μια σάρκα, σαν να ήταν ένας έρωτας.

Είναι νεκρές η σάρκα του κόσμου και οι φωνές
που ακούγονταν, ένα τρέμουλο άδραξε τα
πράγματα∙ oλόκληρη η ζωή κρεμάστηκε από μια φωνή.
Κάτω από μια πικρή έκσταση περνούν οι ημέρες
στο θλιμμένο χάδι της φωνής που γυρίζει
ξεβάφοντας το πρόσωπο. Όχι χωρίς γλύκα
αυτή η φωνή της θύμησης ακούγεται αλύπητη και τρεμάμενη: κάποτε έτρεμε για μας.

Αλλά η σάρκα δεν τρέμει. Μόνο ένας έρωτας
θα μπορούσε να την ανάψει, και αυτό το μίσος τον γυρεύει.
Όλα μα όλα τα πράγματα και η σάρκα του κόσμου
και οι φωνές, δεν αξίζουν το καυτό χάδι
εκείνου του σώματος και αυτά τα μάτια. Μέσα στην πικρή έκσταση που αυτοκαταστρέφεται, αυτό το μίσος ξαναβρίσκει
κάθε μέρα ένα βλέμμα, μια σπασμένη λέξη,
και γαντζώνεται επάνω τους, αχόρταγο, σαν να ήταν έρωτας.


Cesare Pavese

New paradigm

If we are seeking a lover or relationship to make us happy ...
Then we are going to be disappointed
Over and over and over again

Whenever we are emotionally upset
We will see the cause of our pain and discomfort
As being caused by someone or something external to us...

We will see the problem as being the fault of our partner ...
Whose actions did not meet our expectations
Whose words did not fill the hole in our heart

We will see the solution as being our lover needs to change
So we can once again start feeling good
About ourselves

But we will never find permanent happiness here
Because there is nobody on this planet who can fulfil that role...
For it is our job to make ourselves happy

Only we can love ourselves enough
To keep us happy day in, day out
Moment to moment...
And finally know peace

Just as our partner is not here to make us happy
We are not here to make our partner happy

This patterning is based on fear
Because if we are giving someone the power to make us happy...
Then we are also giving them the power to take it away

So now we are aware of the patterning
How do we loosen our grip on codependency ? ....

We do what empowers us as individuals
We do what brings us joy
We follow our peace
We speak our truth
We honour ourselves

We have no expectations

We don't get defensive
We don't get reactive
We don't blame
Shame or criticise

We understand that whatever our partner does and says
Is a reflection on them...
Not on us

There will always be moments
When one or the other is feeling depleted of self love
And egos come out to play ...
Recognizing the trigger is our opportunity to choose love ...

To offer a safe space
To stand strong in our power
To be the calm in the storm
To remember our human journey

To respond respectfully
With acceptance
With honour
And with grace

For once our own love tank is filled
We have an excess of love to give away
Without needing anything in return
Exactly for moments like these...

So we can lift our beloved up
Encouraging them to open their wings once again
Rising together as equals
In freedom and love

This is the New Earth
This is the paradigm of conscious relationships
This is the shift that heals humanity
This is the love that changes the world

So let's love
In peace
And be free


Karen Star

Love after love

Θα ’ρθει καιρός
που μ’ έξαρση
θα καλωσορίζεις τον εαυτό σου
σαν θα φτάνεις στη δική σου πόρτα,στον δικό σου καθρέφτη,
κι ο ένας χαμογελώντας θα καλωσορίζει τον άλλο
και κάτσ’ εδώ θα λέει. Τρώγε.
Θ’ αγαπήσεις ξανά τον ξένο που ήταν ο εαυτός σου.
Δώσε κρασί. Δώσε ψωμί. Δώσε πίσω την καρδιά σου
στον εαυτό της, στον άγνωστο που σ’ αγάπησε

όλη σου τη ζωή, που εσύ αγνόησες
για κάποιον άλλο, που σ’ έχει αποστηθίσει.
Κατέβασε τα ερωτικά γράμματα απ’ το ράφι, τις φωτογραφίες,
τα απελπισμένα σημειώματα, ξεφλούδισε από τον καθρέφτη την εικόνα σου.
Κάθισε. Απόλαυσε τη ζωή σου.


Derek Walcott 
Μτφ.: Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ