Μέσα σε μια μέρα θα ιδωθούμε.
Όμως σε μια μέρα μεγαλώνουν πράγματα,
πουλιούνται σταφύλια στο δρόμο,
αλλάζει το φλούδι της ντομάτας,
το κορίτσι που σ' άρεσε
δεν ξαναγύρισε πια στο γραφείο.
Αλλάξανε ξαφνικά τον ταχυδρόμο,
οι επιστολές πια δεν είναι οι ίδιες.
Μερικά χρυσά φύλλα, και άλλαξε
το δέντρο: έγινε τώρα παραλής.
Ποιος να μας το 'λεγε πως η γη
με τη γέρικη φλούδα της αλλάζει τόσο;
Έχει περισσότερα ηφαίστεια από χτες,
ο ουρανός έχει καινούργια σύννεφα,
τα ποτάμια κυλάν με άλλον τρόπο.
Κι' έξω απ' αυτό, και τι δε χτίζουν!
Εγώ έχω εγκαινιάσει εκατοντάδες
λεωφόρους, χτίρια,
γεφύρια απάτητα και κομψά
σαν πλοία ή σαν βιολιά.
Γι' αυτό όταν σε χαιρετώ
και φιλώ το λουλουδένιο στόμα σου
τα φιλιά μας είναι άλλα φιλιά
και τα χείλη μας άλλα χείλη.
Χαίρε, αγάπη μου, χαίρε για όλα
όσα μαραίνονται κι' όσα ανθίζουν.
Χαίρε για χτες και για σήμερα,
γι' αύριο και για προχτές.
Χαίρε για το ψωμί και για την πέτρα,
Χαίρε για τη φωτιά και τη βροχή.
Γι' αυτό πού αλλάζει, γεννιέται, μεγαλώνει,
αναλώνεται και ξαναγίνεται φιλί.
Χαίρε για ό,τι έχουμε από αέρα
και για ό,τι έχουμε από γη.
Όταν μαραίνεται η ζωή μας
δε μένει άλλο από τις ρίζες
κι' ο άνεμος είναι κρύος σαν το μίσος.
Τότε αλλάζουμε δέρμα,
νύχια, αίμα, ματιά,
και συ με φιλάς, και γω βγαίνω
και πουλάω φως στους δρόμους.
Χαίρε για τη νύχτα και τη μέρα
και για τις τέσσερες εποχές της ψυχής.
...Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει
τη γη, έχουν ξεχωρίσει
τα ορυκτά από τα δημητριακά,
έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο,
έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις
όλων των θαλασσών και ποταμών,
κι όμως
όταν σε διατρέχουν
εσένα, μικρή
σπειρί από στάρι, κορυδαλλέ,
δεν φτάνουν να σε περικλείσουν,
κουράζονται πλησιάζοντας
τα δίδυμα περιστέρια
που αναπαύονται ή πετάν στο στήθος σου,
διατρέχουν τις αποστάσεις των ποδιών σου,
τυλίγονται στο φως της μέσης σου.
Για μένα είσαι θησαυρός πιο φορτωμένος από απεραντότητα
πιο κι απ΄τη θάλασσα κι απ’ τα τσαμπιά της.
Κι είσαι λευκή και γαλανή κι εκτεταμένη σαν την γη στον τρύγο.
Σ’ αυτή την περιοχή,
από τα πόδια ως το μέτωπό σου,
προχωρώντας, προχωρώντας προχωρώντας
θα περάσω τη ζωή μου.
Πάμπλο Νερούδα, Εστραβαγάριο
Όμως σε μια μέρα μεγαλώνουν πράγματα,
πουλιούνται σταφύλια στο δρόμο,
αλλάζει το φλούδι της ντομάτας,
το κορίτσι που σ' άρεσε
δεν ξαναγύρισε πια στο γραφείο.
Αλλάξανε ξαφνικά τον ταχυδρόμο,
οι επιστολές πια δεν είναι οι ίδιες.
Μερικά χρυσά φύλλα, και άλλαξε
το δέντρο: έγινε τώρα παραλής.
Ποιος να μας το 'λεγε πως η γη
με τη γέρικη φλούδα της αλλάζει τόσο;
Έχει περισσότερα ηφαίστεια από χτες,
ο ουρανός έχει καινούργια σύννεφα,
τα ποτάμια κυλάν με άλλον τρόπο.
Κι' έξω απ' αυτό, και τι δε χτίζουν!
Εγώ έχω εγκαινιάσει εκατοντάδες
λεωφόρους, χτίρια,
γεφύρια απάτητα και κομψά
σαν πλοία ή σαν βιολιά.
Γι' αυτό όταν σε χαιρετώ
και φιλώ το λουλουδένιο στόμα σου
τα φιλιά μας είναι άλλα φιλιά
και τα χείλη μας άλλα χείλη.
Χαίρε, αγάπη μου, χαίρε για όλα
όσα μαραίνονται κι' όσα ανθίζουν.
Χαίρε για χτες και για σήμερα,
γι' αύριο και για προχτές.
Χαίρε για το ψωμί και για την πέτρα,
Χαίρε για τη φωτιά και τη βροχή.
Γι' αυτό πού αλλάζει, γεννιέται, μεγαλώνει,
αναλώνεται και ξαναγίνεται φιλί.
Χαίρε για ό,τι έχουμε από αέρα
και για ό,τι έχουμε από γη.
Όταν μαραίνεται η ζωή μας
δε μένει άλλο από τις ρίζες
κι' ο άνεμος είναι κρύος σαν το μίσος.
Τότε αλλάζουμε δέρμα,
νύχια, αίμα, ματιά,
και συ με φιλάς, και γω βγαίνω
και πουλάω φως στους δρόμους.
Χαίρε για τη νύχτα και τη μέρα
και για τις τέσσερες εποχές της ψυχής.
...Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει
τη γη, έχουν ξεχωρίσει
τα ορυκτά από τα δημητριακά,
έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο,
έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις
όλων των θαλασσών και ποταμών,
κι όμως
όταν σε διατρέχουν
εσένα, μικρή
σπειρί από στάρι, κορυδαλλέ,
δεν φτάνουν να σε περικλείσουν,
κουράζονται πλησιάζοντας
τα δίδυμα περιστέρια
που αναπαύονται ή πετάν στο στήθος σου,
διατρέχουν τις αποστάσεις των ποδιών σου,
τυλίγονται στο φως της μέσης σου.
Για μένα είσαι θησαυρός πιο φορτωμένος από απεραντότητα
πιο κι απ΄τη θάλασσα κι απ’ τα τσαμπιά της.
Κι είσαι λευκή και γαλανή κι εκτεταμένη σαν την γη στον τρύγο.
Σ’ αυτή την περιοχή,
από τα πόδια ως το μέτωπό σου,
προχωρώντας, προχωρώντας προχωρώντας
θα περάσω τη ζωή μου.
Πάμπλο Νερούδα, Εστραβαγάριο
