Άκου ,τα βουνά και το θρόισμα των φύλλων καθώς πέφτουν στη γη
Άκου την περπατησιά σου δίπλα στις λίμνες
Άκου τα δέντρα και τις κορφές, άκου
Άκου τις παρατημένες κραυγές μέσα στα λαγκάδια και τις σιωπές που ακολουθούν, άκου
Άκου τες και μετά μάζεψε τες, βαλτές μαζί με τα πανάρχαια λείψανα που περιμένουν άταφα περιμένοντας την αποκαθήλωση των ορμών μας
Άκου τα φανερά αλλά κι αυτά που δεν φαίνονται
Άκου μια λέξη πριν γίνει μέρος μιας πρότασης και σκίσε την πληγή που ακολουθεί
Άκου τα χρόνια που σαλεύουν καταμεσής του ωκεανού μέσα σε ποστάλια και σκουριασμένες άγκυρες, άκου
Άκου τον θόρυβο των μηχανών που οραματίζονται την λευτεριά
Άκου εμένα που σου μιλώ και που μετά βουβαίνομαι για χρόνια
Άκου το πέταγμα των πουλιών κι εκείνο το αθόρυβο της κουκουβάγιας μέσα στη νύχτα, στη δική μας νύχτα
Άκου, αφουγκράσου μας, πριν μας σβήσουν την μνήμη ένα μεσημέρι με λιακάδα
Άκου πριν μας πάρουν την χαρμολύπη και μας ξεσκίσουν την ανθρωπινότητα μας
Άκου, βλέπε, θυμήσου, ο καιρός μας μίσεψε, έφτασε ο καιρός των επόμενων μηρυκαστικών που αφαιμάζουν το θρόνο του αίματος για μπουκιές ξερό ψωμί
Άκου... κοιμήσου και θα 'ρθω και 'γω ένα βράδυ
ένα τυχαίο βράδυ, εκεί που η φωνή μας θα συνεχίσει να ακούγεται καθαρά στα ακρώρεια και στις απουσίες του εγώ μας
Βασίλης Παχνουδάκης
