Σε βρίσκει η ποίηση

Ι

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά
αντικρίζεις
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα
για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές
για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν
κατάλληλη τιμή
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ ‘ την αρχή και δεν το έβλεπες
εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις
για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου
για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα
για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες
ν´αναλάβεις
για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν
γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά
για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες
και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.



Τίτος Πατρίκιος

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.


Κώστας Καρυωτάκης

Καθαρό πρόσωπο

Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα.
Σ'αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα
Ούτε σε μια μέρα
Ούτε σε μια ζωή.

Στην άκρη της νύχτας
- για σε το λέω, απελπισμένε -
στην άκρη της νύχτας
πάνω σε κάποιο κλαρί
κρέμεται μια ελπίδα.
Το ίδιο και για σένα
- Στραγγαλιστή-
στην άκρη κάποιου κλαδιού
Κρέμεται μια αγχόνη.

Υπομονή μόνο. Άς πηγαίνουν όλα αργά,
Άς δείχνουν όλα λυπημένα
( μετά τη δύση της μέρας ή μετά τη δύση της ζωής ).
Άς λενε..
Πως ο θεός έπλασε τον κόσμο
σ' επτά μόνο μέρες.
Σ' επτά μόνο μέρες δε μπορείς
να χτίσεις ούτ' έναν πύργο στην Ισπανία !

Αλλά - πολλές φορές - καλά είναι και τα ψέματα.
Σβήνουν κι' αυτά κάποιες δίψες.
Νάναι μόνο καθαρά. Καθαρά ψέματα
Όχι βρωμισμένα μ' Αλήθειες !
Επι τέλους θέλουμε ένα βρώμικο ψέμα
Για να γλυτώσουμε απ' τις φκιασιδωμένες αλήθειες.

Μενέλαος Λουντέμης, Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς

Οι μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!



Κώστας Βάρναλης, Ποιητικά, 1956

Τα μουνάκια

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα;
Και κάπου κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!


Κώστας Βάρναλης

Για την προέλευσή του:

μια κάρτα για το πορτοφόλι σου

Άσυλο: να στέκεσαι στο τέλος τής σειράς.
Να σού δίνουν ένα κομμάτι ψωμί
Το να στέκεσαι: κάτι που έκανε ο παππούς σου
Χωρίς να ξέρει το γιατί.
Η Μπουκιά; : Εσύ
Η πατρίδα: μια κάρτα για το πορτοφόλι σου.
Το χρήμα: Χαρτιά με φωτογραφίες Ηγετών.
Η φωτογραφία: Η υποκατάσταση εν αναμονή τής επιστροφής σου.
Και η επιστροφή: Μυθολογικό ον… από τα παραμύθια τής γιαγιάς σου.
Τέλος τού πρώτου μαθήματος.

Ashraf Fayadh


Ο Ασράφ Φαγιάντ γεννήθηκε το 1980 στην Παλαιστίνη και ζει στη Σαουδική Αραβία. Ζωγράφος και ποιητής, οργάνωσε και επιμελήθηκε εκθέσεις Σαουδικής τέχνης στη χώρα παραμονής του και στην Ευρώπη. Ενεργοποιείτο σε βρετανο-αραβικούς καλλιτεχνικούς οργανισμούς. Τον Νοέμβριο τού 2015 καταδικάστηκε σε θάνατο για αποστασία.
Μετά από μια διαφωνία σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ο Φαγιάντ συνελήφθη από την θρησκευτική αστυνομία της χώρας του στην Άμπχα, πρωτεύουσα τής επαρχίας Ασίρ. Αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση, αλλά συνελήφθη ξανά το 2014 και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση και 800 μαστιγώσεις. Άσκησε έφεση, δικάστηκε ξανά και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Φαγιάντ κατηγορήθηκε ότι προωθεί την αθεΐα με το βιβλίο του Οδηγίαι Εντός (2008). Οι υποστηριχτές του πιστεύουν ότι τιμωρείται επειδή ανέβασε στο διαδίκτυο ένα βίντεο από δημόσια μαστίγωση στην Άμπχα. Ο Άνταμ Κουγκλ (Adam Coogle), από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) πιστεύει ότι η θανατική καταδίκη αποκαλύπτει την «απόλυτη μισαλλοδοξία απέναντι σε όσους δέν συμμερίζονται τις πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές θέσεις τής κυβέρνησης (τής Σαουδικής Αραβίας)»

Η ισλαμική θρησκευτική αστυνομία (στα αραβικά : مطوع , πληθυντικός مطوعون ) είναι η επίσημη αστυνομία ορισμένων ισλαμικών κρατών και φροντίζει για την τήρηση τών νόμων τής σαρία, σε σχέση με τη θρησκευτική συμπεριφορά.