Κουνταλίνι

I

Το φίδι κάθεται στην κοιλιά μου
Τυλίγει τη μέση μου
κι η ουρά του σπρώχνει την είσοδο του κόλπου μου.

Εκείνος πού και πού πετάει
με τόνο παιδιού τρομαγμένου
ή και θυμωμένου μαζί
"ναι αλλά πάρτε το! βάλτε το μέσα!"

Το σώμα μου και το φίδι θέλουνε
να μείνουνε μαζί.
Σφίγγεται στο αριστερό μου χέρι
Σκαρφαλώνει στο σβέρκο μου
αργά έρχεται στο δεξί ώμο

Ξαφνικά νιώθω δονήσεις στο σβέρκο
και σαν ζωντανή αλυσίδα.
Για λίγο κάτι μ' έχει σβερκώσει

Η όλη αίσθηση βγάζει κάτι βαθιά σεξουαλικό
σαν απ' τον πυρήνα της φωτιάς της γης
Εκείνο και το σώμα μου
ηλεκτρικά επικοινωνούν
δονήσεις

Νιώθω πιο μαζί σου από ποτέ
Κι από πριν δηλαδή
Αλλά τώρα είναι πιο
εύκολο
να συνδεθώ
ή καλύτερα να το πάρω στα σοβαρά αλλά και
να βγει μια συνεννόηση
Ίσως γι' αυτό. Να τα λέμε πιο συχνά


ΙΙ

"Το φίδι! Το φίδι! λέω
Πες μου, στ' αλήθεια γίνεται;"
"Στ' αλήθεια. Να το πάρω;"
"Όχι να δω αν γίνεται ήθελα"

Κάπως ηρέμησα όμως ο σβέρκος μου
πονούσε
Όχι ότι δεν πονάει όταν τριπάρω

Όταν πηδάς τόσες διαστάσεις
θέλεις ξεκούραση μετά
Ανανέωση και γέλιο
Ειδικά αν ξέρεις ότι
τόσο φόβο προκαλεί
το φίδι


ΙΙΙ

Που απλά υπενθυμίζει
τη βαθιά
συγγένεια με τη γη
Τις φλέβες και τη λάβα
που χαρακώνουν τις
νοητές
ηθικές προβολές
της ενσάρκωσης του ειδώλου,
της καθομοίωσης με
το ξόαννο που αποκρύπτει

ο φόβος
το φιδίσιο χορό της Σαλώμης,
και την υπερβατή ζεστασιά
του σώματος δεν
την κοιτά

Σαν παραπλανητικό σύννεφο
κοιτάει από ψηλά ως πάτο
Ποτέ δεν αγκαλιάζει το
σχήμα του φύλλου
την αναπνοή του σκυλιού
την χρωματική οσμή
του λουλουδιού

Κι αυτά τα τυχαία σημάδια
ζωής που έχουν οι κλειστοί χώροι
είναι γιατί δείχνουν
ζώα και μοτίβα
που μόνο απομιμήσεις τους
αποτελούν
οι βιομηχανικές παπάτζες
που αγοράσαμε στις εκπτώσεις
(Καλύτερα να ψείριζα περισσότερα)


IV

Και τα σώματα
ειδικά τα μάτια, μιλάνε
Αυτά μπορούν ωστόσο να σε
παραπλανήσουν

Αλλά τα σώματα
που τόσο βλέπουν
αν τα ακολουθούσαμε
με κλειστά μάτια
θα μας έφταναν
Εκεί

Γιατί το μάτι μπορεί
να μην κοιτάξει μόνο
Εκεί
έτσι για σπάσιμο
για να είναι το κακό παιδί
της υπόθεσης

Αν απλά έδιωχνα το
σύννεφο θα
άνοιγε το κεφάλι μου
Δε θα ήταν πια "μου"
κι έτσι θα άνοιγα

Και μετά;




V

Αυτό είναι το σκοτάδι
στην κοιλιά του φιδιού
Η γονιμοποίηση ενεργητικά
του κεφαλιού
-ποιου Δία; τη γυναίκα που
εγκυμονεί καταπίνει-
της θεάς· γεννάει τον
πιο δυνατό της γιο,
το μυαλό της
που εκ νέου το
αναθρέφει
πιο διαυγές και πονετικό κάθε
φορά μα αποφασισμένο.

Πώς φοβίζει το φίδι;
Ξέρει τον πόθο σου
και μπορεί να σου ξεφύγει εύκολα
Είναι για το ίδιο
το παν. Ζει
ανεξαρτήτως
κι αν αποφάσιζα
πως απαγορεύεται
Αυτό δεν το αφορά.

Μπορώ χωρίς βία να
εμποδίσω αυτό που αναδύεται;


VI

Θανατική ποινή
στη μαγική μου καταγωγή
διατάσσει ο πρασινομώβ
βελζεβουλικός μεταμφιεσμένος
σε Πάνα.

Πάντα απεχθανόμουν τις
κακές απομιμήσεις
Μόνο επιφάνεια, ειδικά όταν
πρόκειται για
βιβλικές καταβολές της προσκόλλησης.

Αυτό που κατάλαβα
Μόνο ο Αδάμ δεν έφαγε
το μήλο. Οι υπόλοιποι παραμένοιν
εκεί, ή τουλάχιστον
έμειναν πιο
πολύ από τον ατυχώς σύζυγο
της Εύας. Που
την πήρε μαζί να κάνουν
κι άλλους "όχι-συγγενείς-του-φιδιού!"

Που τι κάνουν;
Είναι λέει δράκοντες
αλλά προς το παρόν
του νερού μου μοιάζουν
Σ' ένα κάποιο φροϋδικό έλος
ντροπής ανάμεικτης
με αίσθηση ανυπαρξίας
που όποιος το φύτεψε
φέρει αιώνιο δεσμό μίσους βαθιά
ριζωμένου με τα θύματα-
υπό κάποιες οπτικές γωνίες.


VII

Τελικά ήταν στο κάτω πάτωμα.
Αυτός και το φίδι μόνο
κοιτάχτηκαν.
Και το φίδι αδιαφόρησε για
το μυαλό του.

Έτσι έκανε έναν περιπλεγμένο μα
αναμενόμενο συνειρμό
και πλανεύτηκε.
Ξέραμε ότι η συγγένεια ειδών
δεν
αντιστοιχεί σε πανομοιότυπα.

Ξέχασε πως τυχαίνει
να είμαστε ήδη
θέλοντας ή μη
αυτοί που μπορούν να
αφήσουν το φίδι να
κυλήσει στο ζεστό δέρμα
και το κεφάλι μου για μια
φορά να
παρατηρήσει
τα χρώματα που
αναβλύζουν από το είναι σου

καθώς θα αισθάνομαι τον
ηλεκτρομαγνητισμό
που ακτινοβολεί στα πεδία μας
Απεριόριστη έκταση κάλυψαν
πράγματι

Κι ακόμα καίει,
ό,τι βρει εύφλεκτο κι
-ακόμη- αφρόντιστο
το στέλνει τιμωρία
αλλά θα προτιμούσα να το
πάει παιδική χαρά
έστω σινεμά ή στα σπα
Ας είναι και μ' εγκαύματα


VIII

Πέρασε η ώρα
είπαμε και προχωρήσαμε.
Μα όσα φέρνει η ώρα
δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος
Και σαν πολλά περνάν, ήδη
γεμάτες οι ώρες μου.

Είδα το πρόσωπό μου στον
καθρέφτη του μπάνιου
κι είδα τόσους πολλούς
ανθρώπους που ήμουν
Πόσοι με στήριζαν με
την εμπειρία τους που τρόμαξα

Γέρασα πολλές φορές
όση ώρα έβλεπα την
επανάληψη του ίδιου έργου
Όμως ο τρόπος να μην το
ξαναζήσω
είναι να δράσω διαφορετικά

Για μένα αυτή τη φορά
Να δω μέσα και να μην
-τρομαγμένη- πεταχτώ έξω πολλές φορές
ξανά

Σα να βλέπω πρώτη
φορά. Τεντωμένες κεραίες
και ίσιος κορμός
μα χαλαρός.
Αληθινός εαυτός.
Γαργαλιέσαι εσύ;

Φιλιά τόσο βαθιά
που το σκοτάδι πέφτει.


Εύα Καραναστάση, 5/3/2019