Η μάσκα

Γράφω φορώντας πάντα στο πρόσωπό μου μια μάσκα,
ναι, μια μακριά μάσκα, βενετσιάνικη, παλαιική,
με στενό μέτωπο,
όμοια με λευκό μεταξωτό ρύγχος.
Κάθομαι στο τραπέζι και υψώνω το κεφάλι,
ατενίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη,
καταπρόσωπο, και μετά σε γωνία, παρατηρώ
την παιδική, κτηνώδικη κατατομή που αγαπώ.
Ω, αν ένας αναγνώστης, ο αδελφός μου, σ’ αυτόν
μιλώ μες απ’ τη χλωμή, γυαλιστερή μάσκα,
αν γινόταν να ‘ρθει και να φυτέψει ένα αργό,
βαρύ φιλί σ’ αυτό το στενό μέτωπο,
σ’ αυτό το πελιδνό μάγουλο,
για να προσδώσει στη μορφή μου όλο το βάρος
μιας άλλης μορφής, άδειας κι αυτής και μυρωμένης.


Valery Lambaud

Η επιθεώρηση νταντά

για τον Μαρσελ Γιανκό

Πέντε αραπίνες σ'ένα αυτοκίνητο

ανατινάχτηκαν ακολουθώντας τις 5 κατευθύνσεις

των δαχτύλων μου

όταν βάζω το χέρι για να προσευχηθώ στο θεό

(κάποτε)

γύρω από το κεφάλι μου υπάρχει το υγρό φως των γέρικων σεληνιακών πουλιών

το πράσινο φωτοστέφανο των αγίων γύρω από τις

εγκεφαλικές υπεκφυγές

τραλαλαλαλαλαλαλαλαλα

που βλέπουν τώρα να ψοφολογάνε μες στις οβίδες

Τριστάν Τζαρά