Για σένα μόνο είναι, φτωχέ, η πλημμύρα, για τη γυναίκα σου και το σπαρτό σου
για το σκύλο σου και το εργαλείο σου, για να μάθεις
να είσαι ζητιάνος.
Τα νερό δεν ανεβαίνει στα σπίτια των αφεντάδων
που τα χιονισμένα κολλάρα τους πετούν απ’ τα πλυντήρια.
Φάε αυτό τον ακαταμάχητο βόρβορο και αυτά τα ερείπια που κολυμπούν
με τους νεκρούς σου που τραβάνε γλυκά προς τη θάλασσα,
ανάμεσα στα φτωχικά τραπέζια και στα χαμένα δέντρα που πάνε από τάφο σε τάφο δείχνοντας τις ρίζες τους.
Pablo Neruda
