Δελμίρα

1914, Μοντεβιδέο
Ο άντρας που κάποτε ήταν σύζυγός της, της έδωσε ραντεβού σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο. Εκεί θέλησε να την κρατήσει για πάντα δική του, γι' αυτό, αφού της έκανε έρωτα, τη σκότωσε και σκοτώθηκε κι ο ίδιος.
Οι εφημερίδες της Ουρουγουάης δημοσιεύουν τη φωτογραφία της. Πεσμένη πλάι στο κρεβάτι, με σχισμένα ρούχα, κόκκινα: η Δελμίρα, γυμνή όπως η ποίησή της, με δυο σφαίρες στο κορμί.
«Προχωρούμε βαθιά μέσα στη νύχτα, προχωρούμε...»
Η Δελμίρα Αγκουστίνι έγραφε σε δύσκολους καιρούς. Είχε υμνήσει τον πυρετό του έρωτα δίχως ήπιες μεταμφιέσεις, και είχε καταδικαστεί από εκείνους που τιμωρούν τις γυναίκες για το ίδιο ακριβώς πράγμα για το οποίο εκθειάζονται οι άντρες, διότι η αγνότητα είναι γυναικείο καθήκον, όπως η λογική είναι ανδρική αρετή. Στην Ουρουγουάη, οι νόμοι προπορεύονται των ανθρώπων, οι οποίοι ακόμα διαχωρίζουν την ψυχή από το σώμα, σαν να επρόκειτο για την Ωραία και το Τέρας. Μπροστά στο άψυχο κορμί της Δελμίρας χύνονται δάκρυα κι εκφωνούνται λόγια για την αισθητή απώλεια που υφίσταται ο κόσμος των γραμμάτων της χώρας, όμως κατά βάθος οι θρηνωδοί αναστενάζουν με ανακούφιση, η νεκρή είναι πλέον νεκρή, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Όμως, πέθανε στ' αλήθεια; Όλοι οι εραστές που φλέγονται τις νύχτες απανταχού στον κόσμο, δεν είναι τάχα η σκιά της φωνής της και η ηχώ του κορμιού της; Δεν παραμερίζουν, για να της αφήσουν μια γωνιά μέσα στη νύχτα, έτσι ώστε να τραγουδήσει ελεύθερα και να χορέψει με τα λαμπερά της πόδια;


απόσπασμα από το Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2015

Γυναικείες κουβέντες

[...]Οι άντρες έχουν αρχές και τις τηρούν.

Πυρήνας αυτών των αρχών, που στέκουν βαθιά χαραγμένες στο μεγαλείο ενός νόμου αιώνιου και σχεδόν υπεράνθρωπου, η αξία της γυναίκας και η αξία του άντρα:

Η γυναίκα αξίζει τόσο, όσο επιτρέπει στον άντρα να εκπληρώνει το αντρικό του είναι.

Όμως ο άντρας αξίζει αυτός καθαυτός.

Γιατί απ'αυτόν πηγάζει κάθε αξία, όπως το σπέρμα από το πέος του.

Αν μπορούσα να πω σαν αυτόν: ό,τι πιο υψηλό, ό,τι πιο καλό αφορά τον άντρα, και μόνο αυτός μπορεί να το επιδιώξει, τότε ναι, αν μπορούσα να πω κάτι τέτοιο, θ' απέδιδα εθελοντικά την αξία μου στη δικιά του.

Να όμως που δεν μπορώ να το πω. Αυτό που μου παρουσιάζουν σαν υπέρτατο σκοπό της ανθρωπότητας μου χτυπάει στα μάτια γεμάτο αστάθεια και κακομοιριά.

Και λέω λοιπόν (τίποτε δεν μπορεί να μ'εμποδίσει): η αξία του άντρα είναι μηδέν. Η καλύτερη απόδειξη γι' αυτό: το γέλιο που με πιάνει όταν τον βλέπω εκεί που θέλει ν' αναγνωριστεί. Αυτό είναι το καλύτερο όπλο μου.

Δεν πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο στον άντρα. Αυτό είναι ένα μέσο για να κερδίσει την αξία του. Άρνηση για χάρη της κατάφασης. Θάνατος με σκοπό τη ζωή. Αυτό που χρειάζεται, απλούστατα, είναι το ξεφούσκωμα των αξιών του με το τσίμπημα του γελοίου.

Από πολύ καιρό εξεγειρόμουν ενάντια στους άντρες εξαιτίας των απαιτήσεών τους και της περιφρόνησής τους, εξαιτίας του μονοπωλίου της δόξας του. Παρατήρησα όμως ότι οι άντρες χαμογελούν άνετα μ' αυτή τη γυναικεία εξέγερση και απέφευγαν εύκολα τα χτυπήματά της. Αυτή την οργή την έβλεπαν σαν την έκφραση μιας υπέρτατης και δυστυχέστατης αφοσίωσης στις αξίες τους, τις οποίες δε φτάναμε ποτέ.

Αναρωτήθηκα τότε στ' όνομα τίνος πράγματος απαιτούσαν, περιφρονούσαν, τι ήταν αυτό που τους δόξαζε. Και συνάντησα τις αξίες τους χαραγμένες στο στερέωμα του ανθρώπινου μεγαλείου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Τότε άλλωστε άρχισαν να με πιάνουν τα γέλια... Κάθησα και τους παρατηρούσα, τους άντρες ολόγυρά μου, τον Πιερ, τον Πωλ, τον Ζακ, στο φως του ανθρώπινου μεγαλείου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κι είδα ότι αυτοί οι άνθρωποι, που περνιόντουσαν για ό,τι καλύτερο υπήρχε, δεν ήταν στο ύψος τους. Αδύναμοι στο φως της δύναμης. Δειλοί στο φως του Θάρρους. Μέτριοι στο φως της Ευφυΐας. Κοντόπνοοι στο φως της Έμπνευσης. Στενόκαρδοι στο φως της Γενναιοδωρίας. Ήταν κρίμα να τους βλέπεις σε τόση απόσταση...

Όμως όσο κι αν με διασκέδαζε αυτό, δε στάθηκα πολύ εκεί πέρα. Τους παραχώρησα γενναιόδωρα αυτό που οι ίδιοι απονέμουν στον εαυτό τους κάθε φορά που ξαστοχούν κι αναστενάζουν: στο κάτω κάτω δεν είμαι παρά ένας άνθρωπος... Κι είπα στον εαυτό μου: Μην τους ζορίζουμε και τόσο, «δεν είναι, στο κάτω κάτω, παρά μόνο άνθρωποι»... Μικρή κουβέντα, που ωστόσο έλεγε πολλά. Ο Άνθρωπος είναι μεγάλος αλλά -προσοχή- οι άντρες δεν είναι παρά άνθρωποι. Απόδειξη του ότι, αν ο άντρας μου φτιάχνει τη ζωή και το νόμο, αυτό δεν το κάνει στ' όνομα αυτού που είναι, αλλά στο όνομα αφηρημένων κι αντρικών αρετών.

Κι είπα πάλι: αυτοί εδώ οι άντρες είναι πολύ πιο κοντά στην καρδιά μου, παρά οι ωραίες και καταπιεστικές αρετές τους. Δεν είναι καλό πεδίο παρατήρησης αυτοί εδώ οι άντρες -ας πάμε λοιπόν να δούμε και την πλευρά αυτών που τους εμπνέουν.

Πήγα λοιπόν και είδα και την πλευρά των ηρώων του καιρού μας, που σ' αυτούς φορτώνουν οι άντρες τη σκοτούρα της υπεράσπισης των αξιών τους.

Κάποια που δεν ξεχνά

Ποια γνωρίζει και αναγνωρίζει τα κατατόπια της αφρικανικής ζούγκλας;
Ποια ξέρει να αποφεύγει τους επικίνδυνους κυνηγούς ελεφαντόδοντου και άλλα εχθρικά αγρίμια;
Ποια αναγνωρίζει τα δικά της χνάρια και τα ξένα;
Ποια διαφυλάσσει τη μνήμη όλων των υπόλοιπων;
Ποια βγάζει ήχους που οι άνθρωποι δεν ξέρουμε να ακούσουμε ή να αποκωδικοποιήσουμε;
Εκείνους τους ήχους που προκαλούν συναγερμό, παρέχουν βοήθεια, απειλούν, ή χαιρετούν, είκοσι χιλιόμετρα μακριά;
Ο μεγάλος θηλυκός ελέφαντας. Η πιο γέρικη και σοφή. Εκείνη που περπατά επικεφαλής του κοπαδιού.


απόσπασμα από το Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2015

Η γυναίκα (ΙΙΙ)

Κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει εκείνο τον χρόνο, ποτέ κανείς, ούτε καν εμείς. Όπου κι αν είσαι, κι όσο υπάρχεις, ή όσο υπάρχω εγώ.

Το ημερολόγιο λέει πως εκείνος ο χρόνος, εκείνη η σταλιά του χρόνου, δεν υπάρχει πια. Όμως απόψε το δικό σου κορμί ιδρώνει μέσα από το δικό μου.

απόσπασμα από το Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2015

Φωνές της νύχτας

Τα ξημερώματα εκείνης της μέρας του 44 π.Χ. η Καλπούρνια ξύπνησε κλαίγοντας.
Είχε ονειρευτεί ότι μαχαίρωσαν τον άντρα της, κι ότι χαροπάλευε στην αγκαλιά της.
Η Καλπούρνια του διηγήθηκε το όνειρο και τον παρακάλεσε κλαίγοντας να μείνει σπίτι, γιατί έξω παραμόνευε ο θάνατος.
Όμως ο ανώτατος άρχων, ο διά βίου δικτάτορας, ο θεϊκός πολεμιστής, ο αήττητος θεός, δεν μπορούσε να πάρει στα σοβαρά το όνειρο μιας γυναίκας.
Ο Ιούλιος Καίσαρ την παραμέρισε, και στο δρόμο προς τη Σύγκλητο της Ρώμης, περπάτησε ίσια στο θάνατό του.


απόσπασμα από το Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2015

Samhain

(The Celtic Halloween)

In the season leaves should love,
since it gives them leave to move
through the wind, towards the ground
they were watching while they hung,
legend says there is a seam
stitching darkness like a name.

Now when dying grasses veil
earth from the sky in one last pale
wave, as autumn dies to bring
winter back, and then the spring,
we who die ourselves can peel
back another kind of veil

that hangs among us like thick smoke.
Tonight at last I feel it shake.
I feel the nights stretching away
thousands long behind the days
till they reach the darkness where
all of me is ancestor.

I move my hand and feel a touch
move with me, and when I brush
my own mind across another,
I am with my mother's mother.
Sure as footsteps in my waiting
self, I find her, and she brings

arms that carry answers for me,
intimate, a waiting bounty.
"Carry me." She leaves this trail
through a shudder of the veil,
and leaves, like amber where she stays,
a gift for her perpetual gaze.


Annie Finch, "Samhain" from Eve, 1997

Trust the rhythm

“In any creative feat
(by which I mean your work, your art, your life)
there will be downtimes.

“Or so it seems.
Just as the earth is busy before the harvest
and a baby grows before its birth,
there is no silence in you.
There is no time of nothingness.

“What if,
during the quiet times,
when the idea flow is hushed and hard to find
you trusted (and yes I mean trusted)
that the well was filling, the waters moving?

“What if you trusted.
that for the rest of eternity,
without prodding, without self-discipline,
without getting over being yourself,
you would be gifted every ounce of productivity you need?
What would leave you? What would open?

“And what if during the quiet times you ate great meals
and leaned back to smile at the stars,
and saw them there, as they always are,
nourishing you?

“There are seasons and harvest
is only a fraction of one of them.

“There is the rhythm that made everything.
the next time you stand in the kitchen,leaning,
the next time a moment of silence catches you there,
hear it, that rhythm, and let it place a stone in your spine.
Let it bring you some place beautiful.”


~Tara Sophia Mohr from Your Other Names

from the MysticMamma

Kindness

Before you know what kindness really is

you must lose things,

feel the future dissolve in a moment

 like salt in a weakened broth.

What you held in your hand,

what you counted and carefully saved,

all this must go so you know

how desolate the landscape can

be between the regions of kindness.

How you ride and ride

thinking the bus will never stop,

the passengers eating maize and chicken

will stare out the window forever.

Before you learn the tender gravity of kindness

you must travel where the Indian in a white poncho

lies dead by the side of the road.

You must see how this could be you,

how he too was someone

who journeyed through the night with plans

and the simple breath that kept him alive.

Before you know kindness as the deepest thing inside,

you must know sorrow as the other deepest thing.

You must wake up with sorrow.

You must speak to it till your voice

catches the thread of all sorrows

and you see the size of the cloth.

Then it is only kindness that makes sense anymore,

only kindness that ties your shoes

and sends you out into the day to gaze at bread,

only kindness that raises its head

from the crowd of the world to say

It is I you have been looking for

 and then goes with you everywhere

like a shadow or a friend.

Naomi Shihab Nye, 1952

Η δύναμη του Τώρα

[...]Έχεις ποτέ βιώσει, κάνει, σκεφτεί κάτι έξω από το Τώρα; Πιστεύεις ότι θα το καταφέρεις ποτέ; Είναι δυνατόν να συμβεί ή να υπάρξει κάτι έξω από το Τώρα; Η απάντηση είναι προφανής, έτσι δεν είναι; 

Τίποτε δε συνεβη ποτέ στο παρελθόν, συνέβη στο Τώρα.

Τίποτε δε θα συμβεί στο μέλλον, θα συμβεί στο Τώρα.

Αυτό που σκέφτεσαι σαν παρελθόν είναι ένα αχνάρι μνήμης ενός προηγούμενου Τώρα, που είναι αποθηκευμένο στο νου. Όταν θυμάσαι το παρελθόν, ενεργοποιείς ξανά το Τώρα. Όταν σκέφτεσαι το μέλλον, το κάνεις τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον προφανώς δεν έχουν δική τους πραγματικότητα. Όπως ακριβώς το φεγγάρι δεν έχει δικό του φως, αλλά απλώς αντανακλά το φως του ήλιου, έτσι και το παρελθόν και το μέλλον είναι μόνο χλωμές αντακλάσεις του φωτός, της δύναμης και της πραγματικότητας του αιώνιου παρόντος. Η πραγματικότητά τους είναι "δανεισμένη" από το Τώρα.

Η ουσία αυτού που λέω τώρα εδώ δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από το νου. Τη στιγμή που τη συλλαμβάνεις, μετακινείς τη συνειδητότητά σου από το νου στην Υπαρξη, από το χρόνο στην παρουσία. Ξαφνικά, όλα γίνονται ολοζώντανα, ακτινοβολούν ενέργεια, εκπέμπουν Ύπαρξη.

[...]Όλη η ουσία του Ζεν συνίσταται στο να βαδίζεις πάνω στην κόψη του ξυραφιού του Τώρα -να είσαι τόσο ολοκληρωτικά, τόσο απόλυτα παρών, ώστε κανένα πρόβλημα, κανένας πόνος, τίποτε από όσα δεν είναι αυτό που είσαι στην ουσία σου, να μην μπορεί να επιβιώσει μέσα σου. Στο Τώρα, στην απουσία του χρόνου, όλα σου τα προβλήματα διαλύονται. Ο πόνος χρειάζεται χρόνο, δεν μπορεί να επιβιώσει στο Τώρα.

Ο μεγάλος δάσκαλος του Ζεν, ο Ριντσάι, για να απομακρύνει την προσοχή των μαθητών του από το χρόνο, σήκωνε συχνά το δάχτυλό του και ρωτούσε αργά: "Τι λείπει αυτή τη στιγμή;" Μια δυναμική ερώτηση που δεν απαιτεί απάντηση στο επίπεδο του νου. Έχει απλώς σκοπό να τραβήξει την προσοχή σου βαθιά μέσα στο Τώρα. Μια παρόμοια ερώτηση στην παράδοση του Ζεν είναι αυτή: "Αν όχι τώρα, πότε;"

Το Τώρα είναι επίσης κεντρική ιδέα στη διδασκαλία των Σούφι, το μυστικιστικό κλάδο του ισλαμισμού. Οι Σούφι έχουν ένα ρητο: "Ο Σούφι είναι ο γιος του παρόντος χρόνου". Και ο Ρουμί, ο μεγαλύτερος ποιητής και δάσκαλος του σουφισμού, γράφει: "Το παρελθόν και το παρόν καλύπτουν μ'ένα πέπλο το Θεό από τα μάτια μας. Κάψτε τα και τα δυο με φωτιά."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Eckhart Tolle, Η δύναμη του Τώρα

If you choose to love an awakened woman

If you choose to love an awakened woman, understand that you are entering into new, radical and challenging territory.
If you choose to love an awakened woman, you cannot stay asleep.
If you choose to love an awakened woman, every part of your Soul will be aroused, not just your sexual organs or even your heart.
Frankly, if you prefer a normal life, stick with a normal girl.
If you want a tame life, seek only a woman who has allowed herself to be tamed.
If you only want to dip your toe into the flowing waters of Shakti, stay with the safe, tamed woman who has not yet plunged into the wildness of the Sacred Feminine ocean.
It is comfortable to love a woman who has not yet activated her inner sacred powers, because she does not push your buttons.
She will not challenge you.
She will not press you into becoming your highest Self.
She will not awaken the forgotten and numbed-out parts of your Spirit that urge you to remember that there is more to your Life here than this.
She will not look into your weary eyes and send a lightning bolt of Truth through your body, jolting you awake and stirring long-lost desires for Soul Love within you.
A safe, unawakened woman will be wonderfully satisfying and soothing to your ego, heart, and body. She will walk quietly beside you and make you feel needed, responsible, like you are fulfilling your manly role.
If this is enough for you then accept it, love her with all your heart, remain faithful to her and thank her daily for the gift of her mild, unthreatening feminine presence in your life.
If this is not enough for you – if your heart, body and spirit is only craving the ‘other kind of woman’, the Wild One – then know that you are on the cusp of Soul-Shifting transformation.
Know that you are making a serious choice with karmic consequences.
If you choose to step into the aura and body of a woman whose spiritual fires are blazing, you are accepting that you need a certain level of danger and risk in order to grow.
Once you begin to love a woman of this nature, you must accept total responsibility for the life-changes that will then ensue.
Your life will not be sleepily comfortable all the time. Your life will not allow you to stay stuck in old ruts and stagnant routines. Your life will take on a radically-new flavour and scent. You will be ignited by the presence of the Wild Feminine, and it will begin to send electric shockwaves of spiritual Light through your entire chakra system, attuning you to the Call of the Divine.
Choosing to be sexually and romantically-intimate with an awakened woman takes masculine courage to walk fearlessly into the Unknown. But it will reap rewards beyond your mind’s comprehension.
She will take you into undiscovered worlds of mystery and magic.
She will lead you, mesmerised and half-drunk with love, into the wild forests of sensual ecstasy and wonder.
She will show you sacred skies so full and burning with stars that you will start to wonder if you are still living on the same planet that you were born on.
She will break and tear you open so that your fierce, passionate heart drives you half-mad with longing. You will want to consume and penetrate her on every level so that your Masculine Essence can consume and penetrate the world – illuminating the Universe with your devoted Love.
She will see you like you’ve never been seen before.
She will trust you.
She will appreciate you.
She will acknowledge your efforts to make her happy.
She will value everything good that you do, and everything good that you are.
She will not run from your darkness, because your darkness does not scare her.
She will embrace, kiss, caress and love you back to Life. She will speak words that your Soul understands. She will not punish you for your mistakes.
It is a monumental risk to love an awakened woman, because there is suddenly no place to hide. She sees everything, therefore she can love you with a depth and presence that your heart and body have yearned for so hard, so long, so fiercely…that you wonder whether you have actually been alive for all the time that she has been away.
Loving a woman like this is a choice you make to start living with your Soul on fire.
Your life will never be the same again once you’ve invited her energy in.
Take this risk on yourself, or step back, stay with the normal girl and accept a different, safer, more comfortable and somewhat calmer life.
Just make sure that if you choose the latter, you don’t spend the rest of your days with your eyes looking back over your shoulder, straining to see once again the hazy vision of Feminine Mystery that has now disappeared from view.
She has long gone..spiralling back up to the Stars, the distant Galaxies and the Heavens…from where She came.

Sophie Bashford

Γράμμα συγγνώμης

...Σε μένα, η δύναμη να κινηθώ, να δράσω και να επινοήσω ορμάται από αυτήν τη βαθιά μυστικότητα. Κι η πιο ασήμαντη μαγείρισσα, σας κυνηγάει απ' την κουζίνα της για τον ίδιο πάντοτε λόγο. Ξέρει πως αυτό που μαστορεύει από νωρίς το απόγευμα και που για να πετύχει χρειάζεται να του προσθέσει μια πρέζα από την ευτυχία της σύντομα θα αποκαλυφθεί. Όμως αν και νιώθει κιόλας προδομένη από τις μυρωδιές που κάνουν όσους σε μια ώρα θα τη μεγαλύνουν και συγχρόνως θα την επαναφέρουν στο μηδέν, να βροντούν την πόρτα, προσπαθεί να συγκρατήσει κάτω από το καπάκι της κατσαρόλας, ως την τελευταία στιγμή, το νόημα και το λόγο της ύπαρξής της. Υπέφερα πολύ βλέποντας τη μητέρα μου να ξεφωνίζει εδώ κι εκεί "η κόρη μου είναι καλλιτέχνης" και να αρπάζει από τα χέρια μου όπως παίρνουμε τα πρωινά αυγά από μια κότα, τα τελευταία μισοτελειωμένα μου σκίτσα που αποκάλυπταν στις φιλενάδες της όταν έρχονταν το απόγευμα, τα χαρίσματα, τη νιότη μου και όσες υποσχέσεις έκρυβα μέσα μου...

Απόσπασμα από το βιβλίο της Raphaële Billetdoux, Γράμμα συγγνώμης