Οι ρήσεις των σοφών

Πρέπει να διαλέξουμε
ο σοφός είπε.
Όλοι με ανοιχτό στόμα άκουγαν
Δε σκέφτηκαν πως η ρήση παγίδα έκρυβε.
Χειροκρότησαν.
Ύστερα στη δεξίωση πήγαν
Από όλα τα καλά έφαγαν
Τον υμνούσαν
Το υπέρμετρο Εγώ του κολάκευαν,
εκείνος ευγενικά απαντούσε.
Πρέπει να διαλέξουμε,
επανέλαβε.
Άπαντες, δίκιο είχε, φώναξαν.
Τις πόρτες τους άνοιξαν
μέσα να περάσει
τα ενδότερα των μυστικών να μάθει.
Εκείνος, τα τρωτά λάθη, είδε
την προβιά αθώου φόρεσε.
Στη χώρα ταξίδεψε
την ίδια φράση έλεγε πάντοτε
Πρέπει να διαλέξουμε
Τον πίστεψαν
Την προτροπή ακολούθησαν.
Προσεκτικά τους καρπούς διάλεξαν
αράδα όλους πέταξαν.
Ώσπου κανείς δεν έμεινε
Ικανοποιημένοι κοίταξαν,
μα τότε κατάλαβαν,
ο ιδρώτας τους απόμεινε
Πλανήθηκαν οικτρά
Ώσπου δεύτερος σοφός ήρθε
άλλο χρησμό να τους αναγγείλει.
Καινούριες φυτείες σπείρτε.
Νόμισαν ότι λύση βρήκαν
μα πάλι οι καρποί κάηκαν.
Έρημος η πεδιάδα έμεινε.
Συνειδητοποίησαν
η χώρα καταστράφηκε
Τα παιδιά κάτω στο ερειπωμένο νεκροταφείο έκλαιγαν.
Τίμημα ακριβό πλήρωσαν
εξαφανίστηκαν,
τώρα ο αγέρας εκεί σφυρίζει
τον αέναο σκοπό
ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΞΑΜΕ.


Νίκος Μόσχοβος, Το Πέταγμα του Μικρού Ιανού, Θεσσαλονίκη 1995