i carry your heart with me(i carry it in

i carry your heart with me(i carry it in
my heart)i am never without it(anywhere
i go you go, my dear; and whatever is done
by only me is your doing, my darling)
                                                           i fear
no fate(for you are my fate, my sweet)i want
no world(for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
a whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of a sky of a tree called life;which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)


E.E. Cummings, Five poems, 1952

Το πνέυμα πρόθυμο, η σάρκα όμως σοφή

Λένε κάποιοι ότι το σώμα

αν συγκριθεί με το Πνεύμα

-είναι λιγότερο.

Σαν αυτά που γίνονται στην προσμονή,

στη σεξουαλική επιθυμία

-να ήταν λιγότερα

από εκείνα τα διαλεχτά

της Λογικής, της Ηθικής μας Θέλησης.

Αλλά δείχνει η επιθυμία καθαρά

κουράγιο και σοφία

όταν η Θέληση και η Λογική

δειλιάζουν, συρρικνώνονται και δεν τολμούν

τη Ζωή να υπηρετήσουν.

Και στην Επιθυμία της Σάρκας

φωλιάζει μια λογική ανώτερη

φλέγεται ένα νόημα πιο βαθύ

που εκτοπίζει όποια λογική

κι υπερνικά τη θέληση.

Ειν'η επιθυμία πιο κοντά στην καρδιά της ζωής

πιο υπάκουη και πιο ανθεκτική.

Είναι η σάρκα που τη θέλησή μας κυβερνά

Έτσι λέω,

"Το Πνεύμα μεν πρόθυμο,

η δε Σαρξ σοφή".

Bert Hellinger, Η κρυφή συμμετρία της αγάπης

Το συγγενολόι

Ό,τι φυτρώνει, μεγαλώνει, ωριμάζει, μαραίνεται, πεθαίνει και ξαναγεννιέται είναι η οικογένειά μας.
Κάθε παιδί έχει πολλούς γονείς, θείους, αδέλφια και παππούδες. Παππούδες είναι οι νεκροί και οι λόφοι. Παιδιά της γης και του ήλιου, ποτισμένοι από βροχές θηλυκές και αρσενικές, είμαστε όλοι συγγενείς με τους σπόρους, τα καλαμπόκια, τα ποτάμια και τις αλεπούδες που ουρλιάζουν αναγγέλοντας τη νέα χρονιά. Οι πέτρες είναι συγγενείς με τα φίδια και τα σαμιαμίδια.Το καλαμπόκι και το φασόλι μεγαλώνουν μαζί σαν αδέλφια, χωρίς να μαλώνουν. Οι πατάτες είναι ταυτόχρονα παιδιά και γονείς εκείνου που τις φυτεύει, επειδή ο δημιουργός είναι και δημιούργημα.
Όλα είναι ιερά κι εμείς επίσης. Καμιά φορά εμείς είμαστε θεοί και οι θεοί είναι, καμιά φορά, ανθρωπάκια τόσα δα.
Αυτά λένε κι αυτά πιστεύουν οι ιθαγενείς των Άνδεων.


Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ένας κόσμος ανάποδα

Ο καλλιτέχνης

Ένα βράδυ ήρθε στην ψυχή του η επιθυμία να φτιάξει ένα καλλιτέχνημα: «Τη χαρά της στιγμής».
Και βγήκε στον κόσμο γυρεύοντας μπρούντζο. Γιατί μονάχα μπρούτζινη τη φανταζόταν.
Μα οι μπρούντζοι ολουνού του κόσμου είχαν χαθεί και πουθενά αλλού δεν μπορούσε να βρει, εκτός από το δημιούργημά του «Η αιώνια έγνοια».
Και το έργο του αυτό το είχε τελειώσει ο ίδιος με τα δυο του χέρια και το είχε στήσει στο μνήμα του μόνου προσώπου που είχε αγαπήσει στη ζωή του, για να δείξει μ'αυτό πως η αγάπη του ανθρώπου ζει αιώνια και για να συμβολίσει την ανθρώπινη έγνοια που ποτέ δεν τελειώνει. Σ'όλο όμως τον κόσμο δεν υπήρχε άλλος μπρούντζος εκτός απ'αυτόν.
Και πήρε το καλλιτέχνημα που είχε φτιάσει, τό'ριξε σ'ένα μεγάλο φούρνο και του'βαλε φωτιά.
Κι απ'τον μπρούντζο της «Αιώνιας έγνοιας» δημιούργησε τη «Χαρά της στιγμής».


Όσκαρ Ουάιλντ, Το φάντασμα του Κάντερβιλ και άλλα διηγήματα

Μετέωροι στο κενό

Οι φίλοι μου και οι εραστές μου
Σύντροφοι στα σεντόνια
Επαίτες της μεγάλης φάρσας της λογικής
Από την Ιωάννα στο Μιχάλη και τούμπαλιν
Οι ακροβάτες του τίποτα
Οι κοινωνικοί ασκητές μιας κοινωνικής παραλυσίας
Για έπαινο τιμητικές πλακέτες
με σαραβαλιασμένα χαμόγελα και άσπρα γαντάκια
Ραμμένα από αίμα
Ξημερώματα στις εθνικές με οτοστόπ
Και προίκα πλαστικές μπουκάλες κρασί
Και λίγα κέρματα
Μια φορητή πρίζα πάνω μου
Και υγρά χέρια
Οι βασιλιάδες των ηλιθίων με τα χάδια τους
Ηλεκτροπληξίες
Καμένο δέρμα

Οι εισπνέοντες αιθέρα κολλημένοι στις αποστάσεις
Αυτούς θέλω
Τους μετέωρους στο κενό
Είμαι το Τέρας
Σε σκυλόμπαρα και χαρτοπαιχτικές
Κονιάκ 5άστερα χωρίς ουρανό
Το βρωμερό πουλόβερ του τύπου γελάει
Το γκροτέσκο τους
Φίδια κορμιά ταλαντώνονται πέρα δώθε
Καβγάδες έξω από τις τουαλέτες
Σφηνάκια στους κτητικούς
Καρφώνω τις φέτες λεμόνι με σουγιάδες
Και σερβίρω τα ποτήρια με βελούδινη χαρτοπετσέτα
Καρφώνω στους τοίχους τα τελευταία λόγια των ανθρώπων
που αγκαλιαστήκαμε πριν τη μάχη
Και τη νύχτα για κουβέρτα
έχω μια πετσέτα μουσκιά στο σπέρμα

Δεν είμαστε με τις ερωτικές εξομολογήσεις
Οι ερωτικές εξομολογήσεις απαιτούν ερωτικές εξανακρίσεις
Είμαστε με τις ερωτικές πράξεις
Είμαστε με τα ματωμένα πουκάμισα
Είμαστε ο φόβος και η εξιλέωση των άδειων λεωφορείων
Των νικημένων στρατιωτών μιας μάχης χωρίς παραλλαγή κι επιφάνεια
Των κρανίων που θρυμματίστηκαν
Είμαστε ο άρτος του σώματος που έγινε ενοχή
Οι οργασμοί μας δε χωράνε σε ουρές και σε ταμεία
Ανάμεσα σε ένα ποτήρι και μια ανάσα
ξαποσταίνουμε και ξαναξεκινάμε από την αρχή
Ευτυχώς που έχουμε μια πόλη να αργοπεθαίνουμε κανονικά.


Μαριάννα Τσούχλη

Φόρος τιμής στη φαντασία

Πριν μερικά χρόνια το BBC ρώτησε τα παιδιά της Μεγάλης Βρετανίας αν προτιμούσαν την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Σχεδόν όλα ψήφισαν υπέρ της τηλεόρασης: τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ανάμεσα στα πολύ μικρά παιδιά όμως που επέλεξαν το ραδιόφωνο, υπήρχε ένα που είπε:
-Μου αρέσει περισσότερο το ραδιόφωνο επειδή μέσα από το ραδιόφωνο βλέπω τοπία πιο όμορφα.


Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ένας κόσμος ανάποδα