1914, Μοντεβιδέο
Ο άντρας που κάποτε ήταν σύζυγός της, της έδωσε ραντεβού σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο. Εκεί θέλησε να την κρατήσει για πάντα δική του, γι' αυτό, αφού της έκανε έρωτα, τη σκότωσε και σκοτώθηκε κι ο ίδιος.
Οι εφημερίδες της Ουρουγουάης δημοσιεύουν τη φωτογραφία της. Πεσμένη πλάι στο κρεβάτι, με σχισμένα ρούχα, κόκκινα: η Δελμίρα, γυμνή όπως η ποίησή της, με δυο σφαίρες στο κορμί.
«Προχωρούμε βαθιά μέσα στη νύχτα, προχωρούμε...»
Η Δελμίρα Αγκουστίνι έγραφε σε δύσκολους καιρούς. Είχε υμνήσει τον πυρετό του έρωτα δίχως ήπιες μεταμφιέσεις, και είχε καταδικαστεί από εκείνους που τιμωρούν τις γυναίκες για το ίδιο ακριβώς πράγμα για το οποίο εκθειάζονται οι άντρες, διότι η αγνότητα είναι γυναικείο καθήκον, όπως η λογική είναι ανδρική αρετή. Στην Ουρουγουάη, οι νόμοι προπορεύονται των ανθρώπων, οι οποίοι ακόμα διαχωρίζουν την ψυχή από το σώμα, σαν να επρόκειτο για την Ωραία και το Τέρας. Μπροστά στο άψυχο κορμί της Δελμίρας χύνονται δάκρυα κι εκφωνούνται λόγια για την αισθητή απώλεια που υφίσταται ο κόσμος των γραμμάτων της χώρας, όμως κατά βάθος οι θρηνωδοί αναστενάζουν με ανακούφιση, η νεκρή είναι πλέον νεκρή, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Όμως, πέθανε στ' αλήθεια; Όλοι οι εραστές που φλέγονται τις νύχτες απανταχού στον κόσμο, δεν είναι τάχα η σκιά της φωνής της και η ηχώ του κορμιού της; Δεν παραμερίζουν, για να της αφήσουν μια γωνιά μέσα στη νύχτα, έτσι ώστε να τραγουδήσει ελεύθερα και να χορέψει με τα λαμπερά της πόδια;
απόσπασμα από το Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2015
Ο άντρας που κάποτε ήταν σύζυγός της, της έδωσε ραντεβού σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο. Εκεί θέλησε να την κρατήσει για πάντα δική του, γι' αυτό, αφού της έκανε έρωτα, τη σκότωσε και σκοτώθηκε κι ο ίδιος.
Οι εφημερίδες της Ουρουγουάης δημοσιεύουν τη φωτογραφία της. Πεσμένη πλάι στο κρεβάτι, με σχισμένα ρούχα, κόκκινα: η Δελμίρα, γυμνή όπως η ποίησή της, με δυο σφαίρες στο κορμί.
«Προχωρούμε βαθιά μέσα στη νύχτα, προχωρούμε...»
Η Δελμίρα Αγκουστίνι έγραφε σε δύσκολους καιρούς. Είχε υμνήσει τον πυρετό του έρωτα δίχως ήπιες μεταμφιέσεις, και είχε καταδικαστεί από εκείνους που τιμωρούν τις γυναίκες για το ίδιο ακριβώς πράγμα για το οποίο εκθειάζονται οι άντρες, διότι η αγνότητα είναι γυναικείο καθήκον, όπως η λογική είναι ανδρική αρετή. Στην Ουρουγουάη, οι νόμοι προπορεύονται των ανθρώπων, οι οποίοι ακόμα διαχωρίζουν την ψυχή από το σώμα, σαν να επρόκειτο για την Ωραία και το Τέρας. Μπροστά στο άψυχο κορμί της Δελμίρας χύνονται δάκρυα κι εκφωνούνται λόγια για την αισθητή απώλεια που υφίσταται ο κόσμος των γραμμάτων της χώρας, όμως κατά βάθος οι θρηνωδοί αναστενάζουν με ανακούφιση, η νεκρή είναι πλέον νεκρή, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Όμως, πέθανε στ' αλήθεια; Όλοι οι εραστές που φλέγονται τις νύχτες απανταχού στον κόσμο, δεν είναι τάχα η σκιά της φωνής της και η ηχώ του κορμιού της; Δεν παραμερίζουν, για να της αφήσουν μια γωνιά μέσα στη νύχτα, έτσι ώστε να τραγουδήσει ελεύθερα και να χορέψει με τα λαμπερά της πόδια;
απόσπασμα από το Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου