Για την αγάπη που μου'δωσε ο πατέρας μου
δεν του'δωσα ακόμα.
Ως παιδί, δε γνώριζα την αξία του δώρου.
Ως άντρας, έγινε πολύ σκληρό, πολύ αντρίκιο.
Ο γιος μου μεγαλώνει προς την αντρειοσύνη τώρα,
αγαπημένος με πάθος,
όσο κανείς, πάντα παρών στου πατέρα την καρδιά.
Δίνω απ'αυτό που κάποτε πήρα, σε κάποιον
απ'τον οποίο δεν προήλθε,
ούτε επιστρέφεται.
Κι όταν γίνει άντρας και σκέφτεται σαν άντρας,
θα πάρει, όπως εγώ, το δρόμο το δικό του.
Θα βλέπω, με καρτερία ελεύθερη από ζήλεια,
όταν θα δίνει στο δικό του γιο
την αγάπη που εγώ του έδωσα.
Το βλέμμα μου ακολουθεί της ζωής το παιχνίδι
βαθιά μέσα απ'τις τρύπες του χρόνου
χαμογελώντας ρίχνει ο καθένας το τόπι το χρυσό,
και κανείς δεν το ρίχνει πίσω
σ'εκείνον που του το'στειλε.
Bert Hellinger, Η κρυφή συμμετρία της αγάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου