Είμαστε τρομοκράτες

Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι,

Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη. 

Που δεν πήγε στο στρατό 

Φοβότανε τον πόλεμο δεν ήθελε τα όπλα 

Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος; 

Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς 

Γιατί ποτέ δε δέχτηκε να γίνει 

Βρωμοποδαράς. 

Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες 

Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, 

Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία 

Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή. 

Είναι το κράτος ο τρομοκράτης; 

Όχι το κράτος είναι η τάξις 

Είναι ο εργάτης ο τρομοκράτης; 

Όχι, ο εργάτης είναι το πτώμα, και 

Είναι στο κόμμα, κοιμάται ακόμα!!! 

Μα είναι το κόμμα ίσον το πτώμα; 

Όχι το κόμμα είναι ένα. 

Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ 

Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ 

Για να έχεις σύνταξη καλή, συστοιχία 

Και κατάταξη, ταξινομημένο και αριθμημένο 

Κουρδιστό ραμολιμέντο. Να μην είσαι 

Τρομοκράτης, αρνησίθρησκος, χωριάτης, 

Ανυπόταχτος, τεμπέλης, άπατρις, κοπανατζής. 

Για να είσαι δημοκράτης, χάφτης και 

Σοσιαληστής (το "λη" παρακαλώ με ήτα) καντηλανάφτης. 

Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες 

Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, 

Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία 

Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή. 

Είναι οι μπάτσοι οι τρομοκράτες; 

Όχι, οι μπάτσοι είναι φρουροί. 

Είναι το τάγμα ο τρομοκράτης; 

Όχι, το τάγμα είναι πατρίς. 

(Ζήτω η πατρίς) 

(Ζήτω η πατρίς) 

(Ζήτω) 

(Ζήτω ρε) 

(Ζήτω...) 

(Ε, σας πάνε στο στρατό να σας βάλουν να γαμάτε τα τσουβάλια) 

(να σας πω εγώ μαλάκα αν δεν το πείτε) 

(Ζήτω ρε) 

(Ζήτω η πατρίς) 

Είναι η δουλειά μας τρομοκρατία; 

Όχι, δουλεία ίσον τιμή. 

Είναι οι παπάδες οι τρομοκράτες; 

Όχι, θρησκεία είναι τα θεία 

Μήπως οι νόμοι τρομοκρατούν; 

Όχι, οι νόμοι νομοθετούν 

Τρομοκρατία ίσον βουλή; 

Μα όχι, βουλή μας είναι η ψήφος 

Κι ο ψηφοφόρος θανατηφόρος!!! 

Το είπε κι ο πρώτος μουγγός μασκοφόρος αυτό. 

Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες 

Κι οι μασκοφόροι εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, 

Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία 

Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή. 

Τρομοκρατία ίσον Δαφνί; 

Όχι, βαρά και ψυχοσορροπεί 

Κι αφού μας μοντάρει! Ξανά στη γραμμή 

Μα τότε σχολείο σημαίνει και τρόμος!!! 

Όχι. Διδάσκεστε πίστιν στους νόμους 

Τρομοκρατούνε οι δικασταί; 

Μα, δικασταί μας είναι η έδρα. 

Μα, μήπως τέλοσπάντων η έδρα ισοπεδώνει; 

Όχι. Η έδρα μας σουλουπώνει, μας καλιγώνει, 

Μας το βιδώνει γερά το τιμόνι στα μπισινά!! 

Εν-δύο-τρία-εμπρός με χαρά. 

Κράτος, σχολεία, θρησκεία, στρατός 

Νομοθετούνε για μας ευτυχία 

Τα συνδικάτα το κόμμα φραγμός 

Κάντε εμετό και νιώστε αηδία. 

Για να μπορέσει επιτέλους (γαμώ το κέρατό μου) να σηκώσει 

Το κεφάλι ο τρομοκράτης που είναι μέσα μας 

(και κοιμάτε ο καργιόλης). 

Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι, 

Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη. 

Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος; 

Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς 

Γιατί ποτέ δεν δέχτηκε να γίνει 

Βρωμοποδαράς... 

Στίχοι,Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Μια μοναχική φιγούρα σιωπηλά ανηφορίζει το λόφο του Στρέφη, διασπώντας το μισοσκόταδο της σκέψης καθώς ο άνεμος απλώνει βιαστικά ένα ψίθυρο..."Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το "Άσιμος" με γιώτα...". Νικόλαος Ασημόπουλος ήτανε το επίσημό του όνομα.
 Ήταν περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που ιδεολογικά δεν ανήκε σε κάποιο χώρο. O ίδιος ποτέ δεν αποδέχτηκε την "ταξινόμηση" σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός. Απέκτησε όμως αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στη συνέχεια ξεπέρασε και τους αναρχικούς, καθώς δεν επιθυμούσε να του "κολλούν ταμπέλες".
Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949 από γονείς Κοζανίτες. Μικρός υπήρξε αρκετά φιλομαθής. Το 1967 εγγράφεται στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία: ήταν η περίοδος της Χούντας και της λογοκρισίας.
Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, και η Κατερίνα Γώγου. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από τη σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός γάμου.
Η πρώτη του συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν το 1974 με το single Ρωμιός-Μηχανισμός σε ηλικία 25 χρόνων. Το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους 5 εκδότες και συγγραφείς. Αποφυλακίστηκαν και οι 5 μετά από πρωτοβουλία του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1978 κατατάχτηκε στον στρατό. Ωστόσο δεν υπηρέτησε, αλλά πήρε απαλλαγή στράτευσης καταφέρνοντας να του αναγνωριστεί ότι πάσχει από Σχιζοειδή ψύχωση. Κάτι τέτοιο δεν είχε ωστόσο καμία σχέση με την πραγματικότητα γιατί, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην αυτοβιογραφία του, υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά γιατί ήταν αντίθετος προς τη στράτευση και απλά ήταν ένα σχέδιο για να την αποφύγει. Την περίοδο 1980-1981 έγραψε το βιβλίο του Αναζητώντας Κροκάνθρωπους, το οποίο δεν εκδόθηκε επίσημα, αλλά κυκλοφόρησε από τον ίδιο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα. Τα τελευταία χρόνια, και μετά τον θάνατό του, το βιβλίο αυτό έχει κυκλοφορήσει και από εκδοτικό οίκο κάτι που ο ίδιος δεν θα ήθελε να συμβεί.
Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο του δίσκο μακράς διάρκειας με τίτλο Ο Ξαναπές. Μελοποίησε το Ουλαλούμ του Γιάννη Σκαρίμπα. Το 1987 κατηγορήθηκε για το βιασμό μίας κοπέλας και οδηγήθηκε για λίγο στο ψυχιατρείο. Το γεγονός αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στη ψυχολογία του και στις 17 Μαρτίου του 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του, που ονόμαζε χώρο προετοιμασίας. Πέθανε σε ηλικία περίπου 39 ετών.
Επίσης, πληροφορίες λένε ότι είχε φτιάξει ένα είδους ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε τις τελευταίες 15 ημέρες. Σε αυτές τις 15 ημέρες έψαχνε κάτι που θα του έδινε λόγο να ζει. Σε όλες τις ημέρες είχε σημειώσει Χ (δηλαδή ότι δεν έβρισκε) και στην 15η ημέρα σημείωσε επίσης X, οπότε και αυτοκτόνησε.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε τραγουδήσει ένα τραγούδι με τίτλο ο φίλος μας αναφερόμενος στον Νικόλα Άσιμο και είχε δηλώσει: «Το τραγούδι αυτό, είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο. Τον καλλιτέχνη και άνθρωπο που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας».
Το θλιβερό σκηνικό που διαδραματίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988, καθώς το σκοινί στο λαιμό του ξεκλείδωνε τις πύλες του Συνειδητού Θανάτου δύσκολα μπορεί να το περιγράψει κανείς...Καλοτάξιδος όπου κι αν είσαι "Μπαγάσα"...
Η κηδεία του Νικόλα, έγινε το απόγευμα της Παρασκευής 18 Μαρτίου 1988 στο νεκροταφείο της Καλλιθέας στη Νέα Σμύρνη, παρουσία 200 περίπου ατόμων, σε μια εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα:
- Παιδιά να μην αφήσουμε να τον πάρουν τον Νικόλα τα κοράκια...
- Δεν ήξερα, αγόρι μου, ότι είχες τόσους φίλους...
- Θα μας λείψεις, αλλά να είσαι σίγουρος ότι η ευαισθησία και η ανθρωπιά δε θα λείψει...
- Λέγανε ότι ήσουν απροσάρμοστος, μα εμείς ξέραμε ότι ήσουν ευαίσθητος...
- Νικόλα, γεια σου, σ' αγαπάμε...
Από το κασετόφωνο του Στέλιου Λογοθέτη ακούγεται για λίγο Ο Μηχανισμός σαν ύστατο χαίρε τιμής, ενώ στο μνήμα παραμένουν μέχρι που σκοτεινιάζει λίγοι φίλοι, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας:
"...Πα να κάνεις άλλη μια ζα...ζα...ζα...ζαβολιά…"