Παίρνοντας σάρκα και οστά

Εγώ να σε χλωρίδα
εσύ να με πανίδα

Εγώ να σε δέρμα
εγώ να σε πόρτα
και να σε παράθυρο
εσύ να με οστά
εσύ να με ωκεανό
εσύ να με τόλμη
εσύ να με μετεωρίτη

Εγώ να σε χρυσό κλειδί
εγώ να σε εξαιρετική
εσύ να με παροξυσμό

Εσύ να με παροξυσμό
και να με παράδοξο
εγώ να σε τσέμπαλο
εσύ να με σιωπηλά
εσύ να με καθρέφτη
εγώ να σε δείκτη

    Εσύ να με αντικατοπτρισμό
    εσύ να με όαση
    εσύ να με πουλί
    εσύ να με έντομο
    εσύ να με καταρράκτη

Εγώ να σε φεγγάρι
εσύ να με σύννεφο
εσύ να με πλημμυρίδα
Εγώ να σε διάφανη
εσύ να με σύθαμπο
εσύ να με διαφώτιστο
εσύ να με άδειο πύργο
και να με λαβύρινθο
Εσύ να με παράλλαξη
και να με παραβολή
εσύ να με όρθιο
και να με ξαπλωμένο
εσύ να με γερμένο

     Εγώ να σε ισημερία
     εγώ να σε ποιήτρια
     εσύ να με χορό
     εγώ να σε ξεχωριστή
     εσύ να με κάθετο
     και σοφίτα
 
         Εσύ να με ορατό
         εσύ να με σιλουέτα
         εσύ να με άπειρα
         εσύ να με αδιαίρετο
         εσύ να με ειρωνεία

     Εγώ να σε εύθραυστη
     εγώ να σε φλογερή
     εγώ να σε φωνητικά
     εσύ να με ιερογλυφικά

Εσύ να με διάστημα
εσύ να με υδατόπτωση
εγώ να σε υδατόπτωση
με τη σειρά μου αλλά εσύ

εσύ να με ρευστό

εσύ να με πεφταστέρι

εσύ να με ηφαιστειακή

εμείς να μας συντρίψιμοι

      Εμείς να μας σκανδαλωδώς
      μέρα και νύχτα
      εμείς να μας σήμερα κιόλας
      εσύ να με εφαπτομένη
      εγώ να σε ομόκεντρο

      Εσύ να με διαλυτό
      εσύ να με αδιάλυτο
      εσύ να με ασφυκτική
      και να με απελευθερωτική
      εσύ να με ταλαντωτική

           Εσύ να με ίλιγγο
           εσύ να με έκσταση
           εσύ να με παθιασμένα
           εσύ να με απόλυτο
           εγώ να σε απούσα
           εσύ να με παράλογο

παίρνοντας σάρκα και οστά

Εγώ να σε ρουθούνι να σε μαλλιά
εγώ να σε γοφό
εσύ να με στοιχειώνεις
εγώ να σε στέρνο
εγώ να προτομή το στέρνο σου μετά να σε πρόσωπο
εγώ να σε μπούστο
εσύ να με μυρωδιά να με ζάλη
γλιστράς
εγώ να σε μηρό να σε χάδι
να σε αναριγώ
εσύ να με δρασκελίζεις
εσύ να με ανυπόφορο
εγώ να σε αμαζόνα
εγώ να σε λαιμό να σε κοιλιά
να σε φούστα
εγώ να σε ζαρτιέρα να σε μπρετέλα να σε Μπαχ
ναι εγώ να σε Μπαχ για τσέμπαλο στήθος και
       φλάουτο

εγώ να σε τρεμάμενη
εσύ να με σαγηνεύεις να με απορροφάς
εγώ να σε διαμάχη
εγώ να σε διακύβευση να σε ανάβαση
εσύ να με περνάς ξυστά
εγώ να σε κολυμπώ
αλλά εσύ εσύ να με στροβιλίζεις
να με αγγίζεις να με κυκλώνεις
εσύ να με σάρκα πετσί δέρμα και δάγκωμα
εσύ να με μαύρο σλιπ
εσύ να με κόκκινες μπαλαρίνες
κι όταν εσύ δεν ψηλοτάκουνο τις αισθήσεις μου
εσύ να τις κροκόδειλοι
να τις φώκιες να τις συναρπάζεις
να με σκεπάζεις
εγώ να σε ανακαλύπτω να σε επινοώ
κάποιες φορές εσύ να παραδίνεσαι

εσύ να με υγρά χείλη
εγώ να σε λυτρώνω να σε παραληρώ
εσύ να με παραληρείς και να με παθιάζεις
εγώ να σε ώμο να σε σπόνδυλο να σε αστράγαλο
εγώ να σε βλεφαρίδες και κόρες ματιών
κι αν εγώ δεν ωμοπλάτη πριν απ' τους πνεύμονές μου
κι από μάκρια ακόμα εσύ να με μασχάλες
εγώ να σε ανασαίνω
μέρα και νύχτα να σε ανασαίνω
εγώ να σε στόμα
εγώ να σε ουρανίσκο να σε δόντια να σε νύχια
εγώ να σε αιδοίο να σε βλέφαρα
εγώ να σε χνώτο
να σε βουβώνα
εγώ να σε αίμα να σε αυχένα
εγώ να σε κνήμες να σε βεβαιότητα
εγώ να σε μάγουλα και να σε φλέβες

εγώ να σε χέρια
εγώ να σε ιδρώτα
εγώ να σε γλώσσα


Ghérasim Luca
πηγή: Τεφλόν, Ποιητικό σκεύος και όχι μόνο

«...ένα πλήθος ουσιαστικών, επιρρημάτων και επιθέτων παίρνουν συντακτικά τη θέση του ρήματος, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι όντως πρόκειται για μεταβατικά ρήματα, χάρη πολλές φορές και στην αναπόφευκτη ομοηχία που υπάρχει στα γαλλικά. Στους δύο πρώτους στίχους:

       Je te flore

       Tu me faune

τα ουσιαστικά flore (χλωρίδα) και faune (πανίδα) μεταμορφώνονται ως δια μαγείας σε ρήματα, σαν να λέγαμε στα ελληνικά «σε χλωρίζω» και «με πανίζεις». Για να παραμείνει σαφές το τέχνασμα και η σύνταξη του Λούκα, μετατρέψαμε την οριστική σε υποτακτική...»