Ευρυδίκη

Ο άνθρωπος έχει ένα κορμί,
ένα και μοναδικό,
και η ψυχή βαρέθηκε πια
να στριμώχνεται σ' ένα περίβλημα
μ' αυτιά και μάτια σε μέγεθος πεντάρας,
και δέρμα, ζάρα τη ζάρα,
να συγκαλύπτει μια σκευή όλο κόκαλα.

[...]

Από τον κερατοειδή βγαίνει η ψυχή
και πετάει στο κοίλωμα τ' ουρανού,
σε μια παγερή ακτίνα τροχού,
μ' ένα σμήνος κυκλόδιωκτα πουλιά,
κι από το αμπαρωμένο παράθυρο
του ζωντανού κελιού της ακούει
τον τριγμό των δασών και των σιτιβολώνων,
το σάλπισμα των εφτά θαλασσών.

Η ασώματη ψυχή είν' αμαρτία
όπως κορμί χωρίς πουκάμισο-
χωρίς πρόθεση τίποτα δε γίνεται,
χωρίς έμπνευση,ούτε γραμμή.
Αίνιγμα δίχως λύση:
Ποιος επιστρέφει,
αφού χορέψει στην έρημη πίστα;


Κι εγώ ονειρεύομαι άλλη ψυχή,
ντυμένη μ' άλλα ρούχα
να φλέγεται, καθώς τρέχει
από την ατολμία προς την ελπίδα,
άυλη κι ανίσκιωτη
σαν φλόγα να ταξιδεύει πάνω στη γη,
και στο τραπέζι πίσω της αφήνει μια πασχαλιά
να τη θυμούνται.

[...]


Αρσένι Ταρκόφσκι, Σμιλεύοντας το χρόνο