Στην αγαπημένη μου
Ρομίνα
Μέρες ήρθαν που, για να γεμίσω το άδειο, πάω
στις λέξεις, τις χαϊδεύω για να με βοηθήσουν
όπως άλλες εποχές που λαχάνιαζαν για ν' αφήσω
έστω κι ένα σημάδι μικρό από το γεμάτο που
με πλημμύριζε. Η ζωή με τη μονότονη επανάληψή
της -ζωή θάνατος- πείθει πάντα τους ανθρώπους
πως το φυσικό είναι η ζωή και το αφύσικο
ο θάνατος. Χαϊδεύω τη μέρα. Η χαρά τώρα
πια λέγεται ανάσα.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, αδημοσίευτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου