ο χρόνος άλλωστε χλευάζει

Τώρα που κείτομαι εδώ – κατ' επιλογή καθηλωμένη
μεταξύ τοίχων και οσμών
οσμών που δε χωρά ο νους του ανθρώπου
τώρα που στην ακινησία προσεύχομαι
το βράδυ τούτο να καεί
-μη σε ξεγελώ :
το βράδυ προσκαλώ στο παραλήρημά μου
μονάχα ως σχήμα συνεχές
ο χρόνος άλλωστε χλευάζει
όσους τον τεμαχίζουν-
ενώπιον σας – εδώ – ρωτώ
η ακινησία μου σε ποιούς άραγε να κοστίσει;
Σε όλους τους εραστές εκείνους
που απόψε ανέραστοι θα μείνουν-
στις νότες που δεν θα ακουστούν-
στη μπάρα που έμαθε να ζει
μονάχα για τους πότες της-
στον αέρα που φυσά
για τα κορίτσια με τις μακριές τις φούστες-
στους ταρίφες που περιμένουν μια τελευταία κούρσα
για να στεφθεί η αναμονή με επιτυχία
(καλώ εδώ και λοιπούς ηδονοβλεψίες της γραμμικής ροής:
αμμισθή αναμονή – ετεροχρονισμένη επιτυχία)-
στη Γυναίκα που βγήκε για τσιγάρα
με σουγιά στο ένα χέρι και βαρβιτουρικά στο άλλο
στη Γυναίκα που βγήκε κι αυτή για τσιγάρα
μήπως και ξεχαστεί και δε γυρίσει πίσω
και στην άλλη τη Γυναίκα που δεν κάπνισε ποτέ
αλλά βγαίνει για τσιγάρα
εν' όψιν παρουσίας.

Η ακινησία μου
κοστίζει όχι μόνο στους απ' έξω
αλλά και σε αυτούς που μέσα στέκονται – σε εκείνους τους ενδομήτριους κόκκους:
της ραστώνης θανάσιμοι εχθροί
όσο και αν με μαγγανείες αισχρές
τα βίτσια της επικαλούνται-
Σύμμαχο τους με καλούν
και προσφωνούν πως γίναμε πολλοί.
Ντροπή.
Τόσα κορμιά καθαρά
να στήνουν ύμνους στη ζωή
μην έχοντας μπροστά τους
ούτε μια κηλίδα αίμα.
Κορμιά ταριχευμένα πάνω στα κρεβάτια τους
Άγιοι του Παρελθόντος
Σωτήρες του Μέλλοντος
σώματα να ερωτοτροπούν με τον εαυτό τους-
ιεροσυλία.
Μα κι εγώ μιλώ πια ως ιερόσυλη
η ακινησία μου ολάκερη προσφέρθηκε
στο βωμό του αρεστού –όπως έπρεπε– όσο έπρεπε.
Τα κορμιά δίχως πληγές
του γούστου μου ποτέ δεν ήταν
και τώρα κοίτα με: σαν απο πορσελάνη μοιάζω.

Τα αρνούμαι όλα.
Τίποτε απο όσα είπα για το βράδυ αυτό
δεν είναι αλήθεια –μαζί μου συμμορφώσου.

Άλλωστε να θέλεις θέλω
«ένα κορμί άθικτο –ένα κορμί καθαρό»

Μα τώρα να, δικό μου λες πως είναι.
Τώρα λοιπόν που το κρατώ
στο νεκροκρέβατο της ηθικής το αφήνω
χάρισμά σας-
μόνο κρατήστε μου παρακαλώ
λίγο
απ'τη γλώσσα
και
τα μάτια.

Ιωάννα Π.