Τα καλοκαίρια μας

Τα καλοκαίρια μας μυρίζουν γυναικείο ιδρώτα και αποτσίγαρα

Έχουν τη γεύση της αλμύρας του κορμιού σου και το άγγιγμα του βυθού

Στριμώχνονται σε βαγόνια και κοιμούνται σε καταστρώματα

Σε ταξιδεύουν με μικρά τετράγωνα χαρτιά

Και σε τσακίζουν στα βράχια

Άμμος και πέτρα

Ήλιος και τσιμέντο

Φως κι αέρας

Η πόλη αποχαιρετά τα μπάσταρδα παιδιά της με ψεύτικα δάκρυα

Βουλιάζει στα κλιματιστικά και τους ανεμιστήρες όσων ξεμένουν δίχως καβάντζα

Μα δε λυπάται για αυτά

Άλλωστε η μάνα πάντα κερδίζει στο τέλος

Όσοι φεύγουν όμως…

Περιπλανιόνται σε όνειρα θερινής νυκτός που φαντάζουν πιο ρεαλιστικά από ποτέ

Κυνηγάνε το τώρα μπας και κερδίσουν κάτι για πάντα

Αρχίζουν να κοιτάν ηλιοβασιλέματα κι ανατολές λες και δεν τα χουν ξαναδεί

Τρέχουν πίνουν καπνίζουν και χορεύουν

Ερωτεύονται τις στιγμές γυμνοί

Μέχρι να χτυπήσει το καμπανάκι

Μετά…

Τι μετά;

Αφού στο πα ρε συ, η μάνα πάντα κερδίζει στο τέλος

Διονύσης Αντωνάτος

από: peanutsbowl