Μακριά ροδίζει η ανατολή

Το ξέρατε -μέρα που είναι- ότι τα πιο πρόσφατα δημιουργηθέντα κάλαντα είναι αυτά που σκάρωσε η χορωδία των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ την περίοδο που ακολούθησε τον εμφύλιο πόλεμο;

Πατώντας πάνω στην «πανελλήνια» μελωδική οδό των καλάντων (με ιδιαίτερη όμως κι εκεί υλοποίηση) αλλά έχοντας ξεχωριστούς, πρωτοφανέρωτους στίχους, οι γυναίκες της χορωδίας πανηγυρίζουν συγκινητικά μέσα από τα κάγκελα, «μαζί με τη φύση», το νέο χρόνο που έρχεται και διαδηλώνουν με αξιοπρέπεια και περηφάνια το άσβεστο πάθος τους για λευτεριά και ειρήνη.

Γι αυτό μας φαίνονται μάλλον, πολλές φορές, ως τα πιο ωραία, γραμμένα και τραγουδισμένα κάλαντα μέσα από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ το 1948, από αριστερές, αντάρτισσες, πολιτικές κρατούμενες. Γιατί με αυτή την ελπίδα που πλημμυρίζουν, η οποία συνυπάρχει με την δυσκολία του παρόντος, ταιριάζουν τόσο μα τόσο και με τη δικιά μας εποχή…

Μακριά ροδίζει η ανατολή

κάθε κλωνί κι ένα πουλί

πανηγυρίζει η φύση

το νιο χρόνο που θα αρχίσει.

Με της καμπάνας τη βουή 

χαράζει μέρα γιορτινή

η αρχή του νέου χρόνου 

και το τέλος κάθε πόνου.

Ερείπια και μνήματα

στέλνουν χαράς μηνύματα

πως θα σωθεί το δάκρυ

μες στην πλάση απ” άκρη σ” άκρη.

Γιορτάζουμε στη φυλακή

με έναν πόνο μιαν ευχή

χαρά παντού να ανθίσει

της ειρήνης ο ύμνος να αντηχήσει.

Ευχόμαστε στην καθεμιά

με την καινούρια την χρονιά

στο σπίτι να γυρίσει 

και χαράς ζωή να αρχίσει.

Με την καινούρια την χρονιά

παντού ειρήνη και χαρά

τραγούδι να αντηχήσει

σε ανατολή και δύση.

Ολόκληρο το αφιέρωμα στο Περιοδικό