τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι

1

Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι, τα χέρια σου στο φως,
και να πετάω μ' οδηγούν τα μάτια σου τ' αετίσια,
Ματίλδε, με τα φιλιά που έμαθα απ' το δικό σου στόμα
έμαθαν και τα χείλη μου ν' αναγνωρίζουν τη φωτιά.
Ω άκρα κληρονομημένα απ' το απόλυτο δημητριακό
τη βρώμη, εκτεταμένη η μάχη
καρδιά του λιβαδιού,
όταν έβαλα στον κόρφο σου τ' αυτιά μου,
το αίμα μου αντήχησε την αραουκάνικη συλλαβή σου.


2

Μόνος ποτέ, μαζί σου
στη γη,
διασχίζοντας τη φωτιά.
Μόνος ποτέ.
Μαζί σου στα δάση
μαζεύοντας από χάμω
το μουλιασμένο
βέλος
της αυγής,
το τρυφερό μούσκλι
της άνοιξης.
Μαζί σου
στη μάχη μου,
όχι σ' εκείνη που διάλεξα εγώ
μα
στη μοναδική,
Μαζί σου στους δρόμους
και στην άμμο, μαζί σου
ο έρωτας, η κούραση,
ο άρτος, ο οίνος,
η φτώχεια κι ο ήλιος ενός νομίσματος,
οι πληγές, η λύπη,
η χαρά.
Όλο το φως, το σκοτάδι,
τ' αστέρια,
όλο το κομμένο σιτάρι,
οι στεφάνες
του γιγάντιου ηλίανθου, γερμένες
από το βάρος του θησαυρού τους, το πέταγμα
το κορμοράνου, καρφωμένου
στον ουρανό
σαν σταυρός θαλασσινός,
όλα
το διάστημα, το φθινόπωρο, τα γαρίφαλα,
μόνος ποτέ, μαζί σου.
Μόνος ποτέ, μαζί σου, γη
Μαζί σου η θάλασσα, η ζωή,
ό,τι είμαι, ό,τι δίνω κι ό,τι τραγουδώ,
αυτή η ύλη
                                   έρωτας, η γη,
η θάλασσα,
το ψωμί, η ζωή.


3

Εκεί που ήσουν Τι έκανες
Αχ αγάπη μου
όταν από τούτη την πόρτα
δεν μπήκες εσύ μα το σκοτάδι,
η μέρα
που είχε ξοδευτεί, όλα
αυτά που δεν είσαι,
βάλθηκα να σε ψάχνω
σ' όλες τις γωνιές,
μου φαινόταν
πως ήσουν μέσα στο ρολόι, πως ίσως
είχες κρυφτεί μες στον καθρέφτη,
πως είχες διπλώσει το τρελό σου γέλιο
και το
είχες αφήσει
για να ξεπηδήσει
πίσω από ένα τασάκι
δεν ήσουν πουθενά, ούτε το γέλιο σου
ούτε τα μαλλιά σου
ούτε οι γρήγορες πατημασιές σου
που τρέχουν

βρήκα ένα μαχαίρι

Στεγνώσαμε τα ρούχα μας
κάψαμε στόμια ανώδυνης σιωπής
αφουγκραστήκαμε την ενοχή του Άλλου
βρήκα ένα μαχαίρι ανάμεσα στα πόδια μου
και έκοψα προσεκτικά κάθε προσομοίωση Αφής
κατάπια ευλαβικά ανώνυμες καταγγελίες
συγχωροχάρτια αφαίμαξης του χρόνου
και μπήκα στο ψυγείο – ξανά.
Ανήγγειλα την ασυδωσία
ως επερχόμενη κραυγή.
Οι Άλλοι κάναν τότε πως μεγάλωσαν
και δεν είχαν χρόνο πια για αυτά.
Τα πρόσωπά τους τωρα δες - γραμμές άνοστης ψυχραιμίας.


Ιωάννα Π.

Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής

πολύ σιωπηλά είναι όλα, κι η σιωπή είναι καλή μονάχα σαν κλείνη μέσα της χαρά. Αλλοιώς τη φοβάμαι... ΛΗ

τα σπέρματα
των λυκανθρώπων
κουράζουν
τα πηδάλια
του ορίζοντος
ρίχτουν
αναμμένες φλογέρες
μέσα
στα ματωμένα φουστάνια
που κρέμονται

στα πυκνά κλαριά
των δέντρων
πνίγουν κοράκια
μεσ’ στους καθρέφτες
ζητούν
τη δικαιοσύνη
και τον οίκτο
των
παιδιών

εγώ
-όμως-
βάζω κόκκινα λουλούδια
μεσ’ στα μαλλιά της
ορθώνομαι
ολόγυμνος
μέσα σε κήπους
πορφυρούς
χάνομαι
μέσα σε
σκοτεινές σπηλιές
που κρύφτουν
βαθιά
ραφτομηχανές
και ψάρια
κίτρινα
που μιλούν
σα λουλούδια

κι ίσως
εγώ να είμαι πια
αυτός ο λυκάνθρωπος

των αστραπών
αυτός που λεν
-σα βραδιάζει-
ο «άνθρωπος παρένθεσις»
μες στις φυσούνες
της πλεκτάνης
στα
σάβανα
της πορείας
εν ώρα
νυκτός
όταν
πεθαίνει
ένα πουλί
σα θειαφοκέρι

κι έτσι πέφτουν
-σταλαματιά, σταλαματιά-
στους κρόταφους
των απεγνωσμένων
κλειδοκυμβάλων
τα ζευγάρια
των απογοητευμένων
κι ένα
βαρύ σύννεφο
από μακριά
ξανθά μαλλιά
-με μάτια φαιά-
πετάει αθόρυβα
μες σε
στενόμακρα υπόγεια
οπ’ ανθούν μόνο
λιμάνια

και
γυπαετοί

κι είναι η σιωπή
φωτιά
μιαν ανεμόσκαλα
που τοποθετούν
προσεκτικά
στα χείλια
κι ένα άσπρο
άλογο
που είναι
ένα δέντρο
κοντά στη θάλασσα
κι ένα κόκκινο
άλογο
σαν
σημαία

και τρέχω
πάνω στα νερά
-ακούραστα-
με το λυρικό
ποδήλατο
με την περικεφαλαία
της αγάπης

κι όταν φτάσω
στο τελευταίο
σκαλί
της σκοτεινής
αυτής σκάλας

κι ανοίξω
την πόρτα
του δωματίου
τότες μόνε αντιλαμβάνομαι
πως το δωμάτιο
ήταν
-είναι-
ένας μεγάλος κήπος
γιομάτος μουσική
και
ζωγραφιές

-ένα δωμάτιο
γεμάτο σεντόνια
ριχμένα
μέσα στον κήπο-

σεντόνια
π’ άλλα ανεμίζανε
σα σημαίες
κι ωσάν
υελοπίνακες
κι άλλα ήτανε
ριχμένα κάτω
σαν καθρέφτες
κι άλλα
μιλούσαν
λέξεις άναρθρες
σαν καπνοδόχες
κι άλλα στρωμένα
σε κρεβάτια
σαν κομήτες

άλλα έμοιαζαν
κανάτια
άλλα ήτανε
σαν προβοσκίδες
κι άλλα
έντυναν
με δροσιά
και τραγικές κραυγές
γυναίκες ολόγυμνες
κι ωραίες

έτσι
που πρέπει
-ίσως ναν κι ανάγκη απόλυτη-
να παραβάλω
την όλη
κατάσταση
μ’ ένα γυαλί
που όταν
βάζης
το μάτι
βλέπεις
ένα βαθύ
πηγάδι
και στο
βάθος
ένα
π ο υ λ ί


Νίκος Εγγονόπουλος, 1939

Love Song

I lie here thinking of you:—

the stain of love
is upon the world!
Yellow, yellow, yellow
it eats into the leaves,
smears with saffron
the horned branches that lean
heavily
against a smooth purple sky!
There is no light
only a honey-thick stain
that drips from leaf to leaf
and limb to limb
spoiling the colors
of the whole world—

you far off there under
the wine-red selvage of the west!


William Carlos Williams, 1883 - 1963

Πλησίασε τώρα

Πλησίασε τώρα που τα νερά ανεβαίνουν
Πλησίασε τώρα
Η ομίχλη μας κρύβει απ’ τα περιττά βλέμματα
Κι ο πάγος σκέβρωσε τα τελευταία ίχνη
Των ξένων που πέρασαν
Έτσι κανείς δε θα μας δει
Πρόσωπο με πρόσωπο
Όπως θα με ξεντύνεις
Γυμνόν αλλόφρονα και ωραίον
Θα μαζέψω όλες τις μέρες
Θα περπατήσω πάλι στα ίδια σπίτια
Θ’ ανασάνω πάλι τη θάλασσα
Και με την τελευταία δύναμη
Θα ξεκρεμάσω απ’ τις μέρες τα σπίτια τη θάλασσα
Όλα μου τα δάκρυα
Όλες μου τις ανάσες
Θα στα δώσω
Για να υπάρξω


Αλέξης Τραϊανός, "Οι μικρές μέρες" (1973), Φύλακας Ερειπίων: Τα Ποιήματα, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα, 1991

Κλόουν

Ο κλόουν δεν κλαίει ποτέ
μόνος του

κλαίει πάντα
μπροστά στους άλλους


Ο αληθινός κλόουν
ζει την αποτυχία πάνω στη σκηνή
με τη μεγαλύτερη αγάπη

κι όταν ο κόσμος γελάσει
με την αποτυχία του
αυτός υποκλίνεται βαθιά

μ' αυτό τον τρόπο μεταδίδεται
στον καθένα μας σαν μετάγγιση

το δικαίωμα στην αποτυχία


Ο κλόουν
δεν είναι άνθρωπος
είναι ελεύθερος


Ο κλόουν δεν το 'χει σε τίποτα
να κοιμίσει σαν μωρό στην αγκαλιά του
έναν αυτοκράτορα


Ηλίας Κουνέλας, Το εγχειρίδιο ενός καλού κλόουν

Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο

Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο.

Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα

ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα

ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς.

Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ

γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο.

Ἐντούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος νὰ τραβήξεις.

Ὅ,τι νὰ σὲ καλέσει

δὲν εἶναι γιὰ ἐπιστροφὴ

τὰ δάκρυα κι ὁ πόνος κοφτερὸς

εἶναι μέσ᾿ στὸ παιχνίδι.

Ὅποιες φωνὲς ἀκούσεις μὴ σὲ παρασύρουν

σφάξε τὴ μιὰ ὀμορφιὰ νὰ πιεῖ τὸ αἷμα ἡ ἄλλη.

Κορόνα γράμματα νὰ παίξεις

τὶς ὦρες καὶ τὰ χρόνια

μόνος με τὸν ἔρημο ἀντίπαλο.

Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα Α' (1961-1978)

man of the earth, woman of the sky

How rare to be born with a name of love
What challenges await that I must face
Or voice to listen from above
Telling what I must embrace

Each day I walk a path unknown
With no regrets for where I've been
Each experience is mine to own
No choices call to live again

How strong I am I ask myself
The measured test unfolds each day
A blessing of enormous wealth
Inside the gift will always lay


Rassouli

Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο -παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.


Κατερίνα Γώγου

Το μικρό ποίημα

Έχω μια ώρα προθεσμία

γιατί ξεκίνησα νωρίς

και το μεγάλο ηλεκτρικό ρολόι είναι πάντα αμείλικτο

τίποτα δεν καταλαβαίνει από τα προβλήματα του χρόνου.

Έχει σωπάσει τώρα το μεγάφωνο του σταθμού

(ούτ' ένα φύσημα για δοκιμή)

έγινε σύνορο η σιωπή μας. Έγινε φράχτης

αν αυτό το τρένο που περιμέναμε δεν ερχόταν ποτέ

θα ήμουν ο μόνος απ' όλους αυτούς με τις αποσκευές

που θα ήξερε τον προορισμό του.

Βασίλης Στεριάδης, Ο κ. Ίβο/ Το ιδιωτικό αεροπλάνο, 1978

Η Φωνή

Ένα λαστιχένιο κορδόνι τεντώνει και τεντώνει.

Η Αγάπη πονάει στο στήθος, ανακατεύεται το στομάχι της κι όλα γυρίζουν. Τεντώνει και τεντώνει ώσπου δεν αντέχει άλλο. Θέλει να ουρλιάξει, να χτυπήσει δυνατά, να σπάσει. Περιμένει την αφορμή αλλά δεν το ξέρει, κοντεύει να σκάσει. 

Τελικά μια μέλισσα μπαίνει απ' το ανοιχτό παράθυρο. Της τη σπάει. Την παίρνει κυνήγι, θέλει να τη διώξει. Η μέλισσα την τσιμπάει. 

Λες κι άνοιξε μια βαθιά σπηλιά πόνου, τα ουρλιαχτά της ακούγονται στα πέρατα του κόσμου. Καταριέται τη μελισσα, απειλεί να την εξαφανίσει. Ξεχνάει πως έτσι κι αλλιώς χωρίς το κεντρί της θα πετάξει πίσω στο σύμπαν, μακριά απ' την εκδίκηση της και το λάστιχο... 

ξαφνικά φαίνεται τόσο χαλαρο και σιωπηλό. Νιώθει ένα κενό, εκεί στο στήθος, το στομάχι της μαύρη τρύπα, ρουφάει το κεφάλι της. Τι υπάρχει εκεί; Τι θέλει; 

Ένα λαστιχένιο κορδόνι τεντώνει και τεντώνει. Η Αγάπη πονάει στο στήθος, ανακατεύεται το στομάχι της κι όλα γυρίζουν. Δεν μπορεί ν' ανασανει, θέλει να κλάψει, να εξαφανιστεί. Τεντώνει και τεντώνει ώσπου δεν αντέχει άλλο. 

Κι η Φωνή λέει: "Είσαι η Αγάπη. Αν για πολύ καιρό δεν άκουγαν τη φωνή σου, αν το φως σου ήταν αόρατο σε μάτια που κοιτούν χωρίς να βλέπουν δεν εφταιξες εσύ. Κάποιες φορές κοιτώντας μέσα απ' τα μάτια του υπνοβάτη λες και μεταμορφώνεσαι κι εσύ σε σκιά. Τα χρώματα σου μοιάζουν να ξεφτιζουν".

"Λένε πως δεν κάνει να ξυπνάς αυτούς που υπνοβατουν. Όταν το κρύο σε καταπίνει είσαι χαμένη για πάντα." 

"Ξέχασες την καρδιά και τα χέρια σου. Βλέπουν αλλιώς κι είναι ζεστά σα φωτιά. Έχεις δει ποτέ μια αρκούδα να κάνει αγκαλιές; Έτσι αγκάλιασε κι εσένα σφιχτά και θ'ακουσεις καλά τη φωνή "είμαι εδώ, είμαι μαζί σου, πάντα ήμουν". Μπορεί να μη δεις αμέσως το φως, μα θα το νιώσεις. Είσαι η Αγάπη." 

Πρώτη γεννήθηκε απ'την κοιλιά του Χάους κι όταν όλα χαθούν παλι αυτή θα τα φέρει στη ζωή, όπως πρώτα. Εμείς πάλι είμαστε εδώ για να μάθουμε να τη βλέπουμε, να μας βλέπουμε. Κι οι πληγές μας φωνάζουν, κάτι ξέχασες, όσα ζητας και όσα ακόμα μισεις είναι μέσα σου, περιμένουν να τα δεχτεις, να σε δεις, είναι ο θησαυρός σου. Το ταξίδι σου. Γαλήνη.

Εύα Κ.